Ang Panginoon, sa Kanyang anyo ng katawan bilang si Jesucristo, ay madalas na tinutukoy bilang Anak ng Diyos at Anak ng Tao, at paminsan-minsan bilang Anak ni Maria.
Lucas 1:35 nilinaw na Siya ay ipinaglihi kay Maria ng Diyos Ama sa pamamagitan ng pagkilos ng Banal na Espiritu.
Sa panahon ng kanyang ministeryo ay madalas siyang nanalangin sa Ama at tinutukoy ang Ama bilang isang hiwalay na nilalang, kahit na siya ay gumawa rin ng mga pahayag tulad ng "Ako at ang aking Ama ay iisa" (Juan 10:30).
Ang mga sinaunang Kristiyano ay naguguluhan sa relasyon, nakipagbuno dito sa Konseho ng Nicaea (sa Turkey) noong 325 A.D. at isang follow-up na konseho sa Constantinople noong 381 A.D. Naging modernong anyo ito sa Athanasian Creed, na pinagtibay ng mga simbahang Kristiyano noong ikaanim na siglo A.D. Sinasabi ng kredong ito na ang Anak ay hindi nilikha, umiral mula sa kawalang-hanggan, at ipinanganak mula sa Ama bago pa man nilikha; sinasabi rin nito na sila ay dalawang "persona" (na ang Banal na Espiritu bilang isang pangatlo) na umiiral bilang isang Diyos.
Sinasabi ng mga Sinulat na ang kredong ito ay may malalim na depekto, na umaakay ito sa mga tao sa panloob na paniniwala sa tatlong Diyos, at sa huli ay humantong ito sa espirituwal na pagbagsak ng simbahang Kristiyano. Sa halip ay nag-aalok sila ng isang paliwanag na buod tulad nito:
Ang Panginoon ay perpektong pag-ibig na ibinigay sa pamamagitan ng perpektong karunungan, na siyang pinakahuling anyo ng tao. Dahil dito, mayroon Siyang mga tungkulin na tumutugma sa lahat ng bahagi ng katawan ng tao, hanggang sa mga organo, tisyu, maging sa mga indibidwal na selula. Siya, sa katunayan, ang tunay, banal na tao.
Ang sangkatauhan na ito ay umiral mula sa paglikha bilang isang espirituwal na katotohanan, gayunpaman, hindi isang pisikal. Sa katunayan, nilikha ng Panginoon ang pisikal na realidad para maging isang bagay na hiwalay sa kanyang sarili, upang mahalin niya ang isang bagay na hindi bahagi ng Kanyang sarili. Kaya't hindi Niya binigyan ang kanyang sarili ng pisikal na katawan mula sa paglikha.
Habang papalapit ang Simbahang Hudyo, gayunpaman, ang kasamaan ay naging lubhang nangingibabaw na ang sangkatauhan ay nanganganib na mahiwalay sa Panginoon at sa langit. Alam ng Panginoon na para maitama ito, kailangan Niyang tulay ang agwat sa pagitan ng Kanyang espirituwal na katotohanan at ng pisikal na mundo na Kanyang nilikha. Ginawa niya ito sa pamamagitan ng pagpasa ng kanyang diwa kay Maria, upang ito ay mabigyan ng pisikal na katawan ng tao na gawa sa pisikal na bagay sa pamamagitan ng pisikal na ina ng tao.
Mula sa modernong agham, alam natin na ang lahat ng nakukuha ng isang sanggol mula sa kanyang ama ay impormasyon, isang maliit na piraso ng genetic coding. Ang lahat ng materyal - ang aktwal na mga molekula na bumubuo sa mga kalamnan at buto at nerbiyos at organo - ay nagmula sa ina. At gayon din si Hesus, na isinilang na ganap na tao na walang tunay na tanda ng kanyang banal na kaluluwa.
Mabilis itong magbago; alam natin na Siya ay lumaking "malakas sa espiritu, puspos ng karunungan" at sa "biyaya ng Diyos" (Lucas 2:40), na sa edad na 12 ang kanyang pagkaunawa sa Lumang Tipan ay namangha ang mga guro sa Templo (Lucas 2:46-47) at na sa edad na 12 alam niya na ang kanyang "trabaho ng Ama" ay higit pa kay Maria at Jose (Lucas 2:49).
Sinasabi ng Mga Sinulat na ang Kanyang "negosyo ng Ama" ay talagang nakikipaglaban sa mga impiyerno. Ginawa niya ito sa parehong paraan na ginagawa natin: sa pamamagitan ng tukso. Kasama ng Kanyang pisikal na katawan, minana Niya kay Maria ang buong kargada ng pagiging makasarili ng tao at pagnanais para sa kasamaan. Maaaring salakayin ng mga impiyerno ang mga ito tulad ng ginagawa nila sa atin, sa pamamagitan ng pag-alab sa mga pagnanasang iyon at pagpilit sa Kanya na pagbigyan ang mga ito. Ngunit ito ay mas masahol pa para sa Panginoon kaysa sa atin, dahil inilantad Niya ang kanyang sarili sa pinakamataas na antas ng bawat posibleng tukso at dahil alam din ng mga impiyerno kung sino at ano Siya at sumalakay nang may pinakamalakas na puwersa. Ang mga tuksong ito ay inilarawan lamang sa ilang mga lugar - ang 40 araw sa ilang at ang Halamanan ng Getsemani, kapansin-pansin - ngunit sinasabi ng mga Kasulatan na ang mga ito ay hindi nagbabago sa buong buhay niya.
Ang himala, gayunpaman, ay habang ang Panginoon ay humarap at nagtagumpay sa bawat tukso, hindi lamang Niya pinilit ang partikular na bahagi ng impiyerno na magpasakop, aktwal din Niyang binago ang tinutuksong bahagi ng Kanyang sarili mula sa pisikal na bagay tungo sa banal na bagay. Nangangahulugan ito na sa panahon ng Kanyang pampublikong ministeryo, ang katawan na nakita at nahawakan ng mga tao ay halos banal, na may mga bakas lamang ng pisikal na bagay. Ang huli sa mga bakas na iyon ay nabago sa pamamagitan ng mga tuksong dinanas Niya sa krus, upang ang katawan na inihimlay pagkatapos ay isa na ganap na banal. Iyon ang dahilan kung bakit ito maaaring mawala: Ang Panginoon ay talagang dinala ito sa Kanyang sarili sa langit. Gaya ng sinabi ng mga Kasulatan, "Ang Diyos ay naging tao, at ang tao ay naging Diyos."
Ang "Anak," noon - o ang pisikal na sarili ng Panginoon - ay hindi isang bagay na umiral mula sa kabila ng paglikha. Ito ay isang pisikal na lalagyan para sa Panginoong nilikha sa pamamagitan ni Maria, naging banal sa pamamagitan ng buhay ng Panginoon, at permanenteng dinala sa langit nang ipadala ang mga disipulo upang simulan ang simbahang Kristiyano.
Sa katunayan, ang mga Sinulat - at ang website na ito - ay sinasadyang gumamit ng katagang "Ang Panginoon" upang ibig sabihin ang parehong banal na kakanyahan (Jehova, o ang Ama) at ang banal na tao (si Jesus, o ang Anak) bilang isang nilalang kung ano Siya.
(Препратки: Banal na Pag-ibig at Karunungan 221, 233; Panginoon 58; Totoong Relihiyong Kristiyano 81, 92, 102, 153 [2], 163, 164, 166, 167, 168, 170, 172, 175)
