ბოროტება არის ინვერსია, რა არის კარგი. არსებითად უფლისგან ცხოვრებას მივიღებთ, როგორც ამას ქმნიან ყველა ქმნილ არსებას, მაგრამ უპირველეს ყოვლისა მას საკუთარი თავისკენ უნდა აქცევს, ჩვენს ყურადღებას კი მხოლოდ აქცევს. ამის გაკეთების პროცესში, ჩვენ შიშს, სიძულვილს და სხვებზე ბატონობის სიყვარულს განვიცდით. ჯოჯოხეთის მდგომარეობა ემყარება ბოროტებას და მის სხვადასხვა გამოვლინებებს.
მაგრამ თუ უფალი კარგი და სრულყოფილია, როგორ გააკეთა მან ბოროტება? რატომ აძლევს მას იგი განაგრძობს არსებობას? ამ კითხვებზე პასუხს სინამდვილეში უნდა ჰქონდეს კავშირი, რას წარმოადგენს უფალი და რა არის მისი მიზნები.
უფლის არსი - ის, რაც მან შექმნა; ის რაც არის სინამდვილეში - არის სიყვარული. ეს არის სრულყოფილი სიყვარული, უსაზღვრო და სუფთა და სრულყოფილი. სიყვარული, რა თქმა უნდა, შინაგანად სურს ობიექტს. ჩვენ მხოლოდ ვაკუუმში არ შეგვიძლია სიყვარული; გვინდა ვიღაცის ან რაღაცის შეყვარება და მათ სიყვარულისთვის გვსურს ვიყოთ მათთან ახლოს და მათთან ურთიერთობა. ამრიგად, უფალმა საკუთარი თავის შესასრულებლად შექმნა სამყარო და, საბოლოოდ, ჩვენთვის ისე, რომ მას შეეძლო საკუთარი თავის სიყვარულის მიღმა.
უფლის მიზანია, რომ ჩვენ მივიღოთ მისი სიყვარული და მასთან ერთად ვიყოთ. იმისათვის, რომ ეს ურთიერთობა მუშაობდეს, ორი ძირითადი ელემენტია. ჯერ ერთი, არჩევანი უნდა გვქონდეს; თუ ჩვენ არჩევანი არ გვქონდა, ეს იქნებოდა იძულება, არა სიყვარული და არ იქნება უფრო მნიშვნელოვანი ვიდრე ეს ინსტინქტური სიყვარული აქვს ძაღლს თავისი ბატონის მიმართ. მეორე, ჩვენ უფლისგან დამოუკიდებელი უნდა დავრჩეთ; თუ ჩვენ მისი ნაწილი გავხდით, ის თვითონ იქნებოდა მოსიყვარულე.
ამ ელემენტებიდან პირველი ქმნის ბოროტების არსებობის შესაძლებლობას. არჩევანის გაკეთების მიზნით, უფალმა შეგვიქმნა იმის შესაძლებლობა, რომ გადავწყვიტოთ საკუთარი სიყვარული და გადავტრიალოთ იგი საკუთარ თავზე - გამოვიყენოთ ძალა და სიცოცხლე, რომელიც მან თავისუფლად მოგვცა სიყვარულს და თაყვანს ვცემთ საკუთარ თავს, იმის ნაცვლად, რომ მას ვუყვარდეთ და თაყვანი ვცეთ. ეს ბოროტების განსაზღვრება საკმაოდ ბევრია, ხოლო მწერლობა გვეუბნება, რომ ეს არის ის მდგომარეობა, რომელშიც ჩვენ ყველანი დაბადებულნი ვართ და ის სახელმწიფო, რომელშიც ჩვენ ყველას დაუყოვნებლივ დავუბრუნდებით, თუ ეს უფლის მოყვარე გავლენისთვის არ იყო.
ბევრი მიიჩნევს, რომ ეს იდეა დამაიმედებელია. რატომ უნდა დავუშვათ უფალი, რომ ბოროტებად დავიბადოთ? ნუთუ არ უნდა ვიყოთ არსებითად ნეიტრალური, თუ არჩევანის გაკეთება გვინდა? და ნამდვილად არ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ჩვილი ბოროტია!
მაგრამ გარკვეულწილად, ის ფაქტი, რომ ბოროტებად დავიბადებით, არის უფლის გამოსავალი დაბალანსების მიზნით. ის ჩვენს სიყვარულს მუდმივად ასხამს და უამრავი ადამიანისკენ მიგვიყვანს სიკეთისკენ; ჩვენ რომ ბოროტად არ ვყოფილიყავით, ჩვენ მისი სიყვარულით შეგვიჭრდებოდა და არჩევანის უნარს დავკარგავდით. რაც შეეხება ჩვილებს, მწერლობებში ნათქვამია, რომ ჩვილებსა და მცირეწლოვან ბავშვებს აქვთ ბუნებრივი სიკეთე, რაც გამოხატავს მშობლებისადმი სიყვარულს და სხვა ბავშვებისადმი კეთილგანწყობას. როდესაც ისინი იზრდებიან და იწყებენ უფრო რაციონალურად, უფალი ამახვილებს მათ ინტერიერებს, რათა მან გააგრძელოს გავლენა მათ ზრდაზე. ისინი ასევე უდანაშაულოები არიან, არ აქვთ სიკეთის ან ბოროტების არჩევის უნარი.
მაგრამ მთელი მათი უდანაშაულობის და სიტკბოსა და ძლიერი სიყვარულისთვის, რომელიც მათში შთააგონებს, ბავშვები არიან, თუ ამაზე ფიქრობთ, ღრმად თვითგანზრახულები არიან. ეს თვითკონტროლი სახელმწიფო ხშირად მოზრდილ ასაკში გრძელდება ზრდასრულ ასაკში, როდესაც იწყება ნამდვილი არჩევანი.
ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ ყველანი მოზრდილებში ვხვდებით საკუთარი თავის სიყვარულის გარკვეულობას, სიმდიდრის სიყვარულს, სხვებზე ბატონობის სიყვარულს, პასუხისმგებლობის გრძნობას, თავდაჯერებულობას და ჩვენს უფლებებს. ეს შეიძლება არ იყოს დომინანტი, მაგრამ ის იქ არის. Რას ვაკეთებთ?
კარგად დაიმახსოვრე, რომ უფალი ჩვენსზე მუდმივად სიყვარულს ასხამს; ჩვენი პრობლემა ის არის, რომ ჩვენ სავსე ვართ ბოროტებით და იქ აღარ გვაქვს ადგილი, რომ ამ სიყვარულს თავი დავანებოთ. რა უნდა გავაკეთოთ, დავიწყეთ ამ ბოროტების შეტევა. თუ ჩვენ შეგვიძლია მათი აღმოფხვრა, უფალი სიყვარულით შეავსებს ადგილს.
და ეს, მწერლები გვეუბნებიან, ჩვენი ცხოვრების ხანგრძლივობის შრომაა. ჩვენ მოწოდებულნი ვართ ვისწავლოთ რა არის კარგი და გამოიყენოს ეს ცოდნა ბოროტებისგან თავის დასატოვებლად - მათი განდევნა განზე, რათა უფალმა შეცვალოს ისინი სურვილების სასიკეთოდ. გააკეთე ეს საკმარისად დიდხანს და გულმოდგინედ და უფალი ბოროტებებს სამუდამოდ გადააყენებს და სიყვარულით შეგვსავს - ანგელოზთა მდგომარეობა. შემდეგ ჩვენ სამოთხეში მივდივართ საზოგადოებაში, რომ ვიყოთ ხალხთან, რომელთა სიყვარული მსგავსია ჩვენი.
ამ პროცესის შესახებ ღირს რამდენიმე მოსაზრება:
- ნელა. ჩვენი სიყვარული ჩვენი ცხოვრებაა, ასე რომ, თუ უფალი ერთბაშად წაართმევდა ჩვენს ყველა ბოროტებას, ეს მოგვკლავდა. ეს პროცესია.
- ბოროტება უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს ვიბრძოლოთ. უფალმა მოგვცა იმის უნარი, რომ ვიცოდეთ რა არის სწორი მაშინაც კი, როდესაც ჩვენ გვინდა ის, რაც არასწორია; ჩვენ შეგვიძლია გამოვიყენოთ ეს ძალა საკუთარი თავის შესამოწმებლად და ჩვენი ბოროტების იდენტიფიცირების მიზნით, რომ მათთან ბრძოლა შეგვიძლია.
- ცდუნება მთავარია. ბოროტი სიყვარულის განადგურების ერთადერთი გზა არის ეს ბრძოლა, და ბრძოლა მხოლოდ მაშინ შეიძლება, როდესაც ეს ბოროტი სურვილი აქტიურია, ჩვენთან ჭამს, გვეძახის, გვეძახის და ცდილობს ჩვენს განშორებას. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ უნდა ვეძიოთ ცდუნებას - უფალი უზრუნველყოფს მას სწორ დროში - მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია მისი აღიარება, როგორც სულიერად ზრდის შესაძლებლობა.
- ჩვენ არ შეგვიძლია საკუთარი თავის კეთილგანწყობა. მხოლოდ უფალს შეუძლია ამის გაკეთება; ჩვენი ნაწილი ვცდილობთ არ ვიყოთ ცუდი და ვთხოვოთ მისი დახმარება.
- ბოროტი აზრების გამო პასუხისმგებლობა არ ვართ. ისევე, როგორც უფალი მუდმივად გვიბიძგებს სიკეთისა და სინათლისაკენ, სიბრაზესაც სურს, რომ ჩვენს რიგებს ბოროტებასა და სიბნელეში შევუერთდეთ. ამის გაკეთების ერთი გზა არის ჩვენი გონების ბოროტი აზრების დაბომბვა. მაგრამ ჩვენი აზრები არ არის ჩვენი ცხოვრება; ჩვენი სიყვარულია. თუ ჩვენ დავუშვებთ, რომ ბოროტი აზრები გაგრძელდეს ჩვენს მიერ და არ ვაქციოთ ისინი ნაწილი, რისი გაკეთებაც ჩვენ განზრახული გვაქვს, ჩვენ მათზე არ ვართ პასუხისმგებელი.
- ჩვენ არ ვართ პასუხისმგებელი ბოროტი ზრახვებისა და ქმედებების გამო. ზოგი ადამიანი გაიზარდა სწორი და არასწორი ცოდნის გარეშე და წარმოდგენა არ აქვს, რომ მათი სასურველი რამ არის ბოროტი. ეს ბოროტება მათი მუდმივი ნაწილი არ გახდება, თუ არ მოიქცევს მათ, სანამ იციან, რომ არასწორია.
და თუ ჩვენ ვერ ვცდებით, მაშინ რა? აი, ეს არის ”მიდის სამოთხეში” პროცესის სარკისებური სურათი - თუ ჩვენ ვირჩევთ ბოროტებას მოვეკიდოთ და მათ ჩვენი ცოდნა განვახორციელოთ, საბოლოოდ ჯოჯოხეთში მივალთ, რომ ვიყოთ სხვებთან ერთად, რომელთაც აქვთ მსგავსი ბოროტი სიყვარული.
მაგრამ აქ არის საინტერესო წერტილი: მწერლობა ამბობს, რომ უფალი არასდროს არ იღებს ჩვენს ბოროტებას, თუნდაც ჩვენ ანგელოზები გავხდეთ ზეცაში. ის მათ უბიძგებს და უარყოფს მათ ძალას, მაგრამ ის არ აშორებს მათ. რატომ?
პასუხი მდგომარეობს იმაში, რომ ეს ორი ელემენტიდან მეორეში აღვნიშნეთ, რომ უფლისგან ცალკე უნდა დავრჩეთ იმისთვის, რომ მისგან შევიყვაროთ. თუ უფალმა სინამდვილეში მოგვაცილა ჩვენი ბოროტებები და სრულად სუფთა და სიკეთე დაგვიყენებინა, ის ასევე ამოიღებდა იმ ელემენტს, რომელიც გვაშორებს, საკუთარი თავის ნაწილს, რომელიც არ არის უფლის ნაწილი. უფალი არ შეიძლება იყოს ბოროტი, ამიტომ ჩვენში ბოროტება ყოველთვის მის მიღმა იქნება. ეს ინარჩუნებს ჩვენს თვითმყოფადობას თუნდაც ყველაზე აღმატებულ ანგელოზურ მდგომარეობაში, რომლის მიღწევასაც შევძლებდით.
