როდესაც რამე არასწორედ მიდის, როგორც პირად ცხოვრებაში, ასევე ჩვენს გარშემო არსებულ სამყაროში, რელიგია შეიძლება შეუსაბამო ჩანდეს. ან იქნებ უფრო ზუსტი იქნება იმის თქმა, რომ ის იწყებს უსარგებლო იმედად გრძნობას. ისეთი შეგრძნებაა, როგორც ბარგი, რომლის ტარების მიზეზი აღარ გვაქვს. რელიგიური სწავლებები შეიძლება უაზრო იდეალად ჩანდეს, ხოლო რელიგიური პრაქტიკა უშედეგოდ. ჩვენ შეიძლება შევხედოთ ჩვენს ცხოვრებაში არსებულ არეულობას და ვთქვათ: „ჩემი იდეალები ხელს არ უშლიდნენ ამას“. ან შეიძლება დავინახოთ ტრაგედია და ქაოსი ამბებზე და ვთქვათ: „როგორ შეცვლის ეკლესიაში წასვლა ამას?
მაგრამ ყველა ეს აზროვნება უკანა მხარესაა. რელიგია არ არის ფუფუნების ნივთი. ეს არ არის ისეთი რამ, რითაც ჩვენ ვალამაზებთ ჩვენს ცხოვრებას იმის დასამოწმებლად, რომ ცხოვრება მშვენივრად მიდის. ეს არ არის ლამაზი რამ, რასაც ვაკეთებთ, რადგან ლამაზი ხალხი ვართ. თუ რელიგია არის ის, რაც უნდა იყოს, მაშინ ის უფრო აქტუალური ხდება, რაც უფრო მეტი რამ იშლება.
ამის ყველაზე ნათელი დასტურია უფლის ცნობილი განცხადება: „მე არ მოვედი მართალთა მოსაწოდებლად, არამედ ცოდვილთა მოსაწოდებლად“ (მათე9:13; მარკოზი2:17). ხალხი ასე ადვილად იტანს აზრს, რომ რელიგია მართალი ადამიანებისთვისაა, მაგრამ უფალი ამბობს: „ასე არა“. და კარგიც - იმიტომ, რომ სად არიან მაინც ეს მართალი ხალხი? ის აქ ცოდვილებისთვის მოვიდა. ის დედამიწაზე მოვიდა იმ ადამიანებისთვის, რომლებმაც შექმნეს არეულობა მათ ცხოვრებაში - არა მისალოცად, არამედ დასახმარებლად. მათი გადასარჩენად.
ამიტომ არის ამდენი მძიმე სწავლება სიტყვაში. უფალი გვეუბნება, როგორ ვებრძოლოთ სულიერ ბრძოლებს - როგორ მოვერიდოთ იმ ბოროტებას, რომელსაც საკუთარ თავში ვხსნით. თუ ჩვენ ველით, რომ რელიგია მშვენიერი სამკაული იქნება ლამაზი ადამიანებისთვის, ეს სწავლებები სამარცხვინოა. ისინი ცოტათი ჰგავს პირველადი დახმარების კურსს. ვის სურს დახარჯოს დრო ტრავმებზე ფიქრში? ცხოვრება მხოლოდ შაბათის შუადღე რომ იყოს სავარძელში, აღარ იქნებოდა საჭირო ასეთ რამეებზე ფიქრი. როდესაც რაღაც არასწორედ მიდის, პირველადი დახმარების ტრენინგის ღირებულება სახლში ხვდება. ანალოგიურად, თუ ჩვენ გვჯერა, რომ არაფერი სჭირს რაიმეს ან ვინმეს, ძნელი გასაგებია, რატომ აქვს უფალს ამდენი სათქმელი მონანიებაზე. მაგრამ თუ ბოროტება რეალურია, ყველაფერს აზრი აქვს. ეს ცუდი რამ არის ის, რისგანაც ის ცდილობს ჩვენს გადარჩენას. ამიტომ ის ბევრჯერ გვეუბნება, რომ ჩვენ გვჭირდება ის - ჩვენ გვჭირდება მისი ძალა. „ახალგაზრდებიც კი დაიღლებიან და დაიღლებიან, ჭაბუკები კი მთლიანად დაეცემიან, მაგრამ ისინი, ვინც ელოდება უფალს, განაახლებს ძალას“ (ესაია40:30, 31).
არცერთი ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ უნდა გვქონდეს ნეგატიური ხედვა ცხოვრებაზე. სიტყვა არ არის უბრალოდ იმისთვის, რომ გვასწავლოს, რომ მძიმე დრო რეალურია და რომ ჩვენ გვჭირდება გადარჩენა. სიტყვის გზავნილი არის ის, რომ უფალს შეუძლია მოგვანიჭოს სიხარული მძიმე ნივთების მიუხედავად, ბოროტების მიუხედავად, თუ ჩვენ მას ნებას მივცეთ. ის ამბობს: „ამიტომ ახლა გტკივა; მაგრამ მე ისევ გნახავ და შენი გული გაიხარებს და სიხარულს არავინ წაგართმევს“ (იოანე16:22). ეს არ არის მხოლოდ მაღალი ფრენის იდეალი. ეს ბევრად უფრო ძლიერია, ვიდრე წარმოდგენა, რომ ცხოვრება ლამაზი უნდა იყოს. თუ უფალი არის „რეალური“, როდესაც ის საუბრობს მძიმე და მტკივნეულ რამეებზე - მარტოობასა და დანაკარგზე - მაშინ შესაძლოა ის ასევე იყოს „რეალური“, როდესაც გვპირდება, რომ მას შეუძლია გვანუგეშოს.
როგორც ჩანს, მსოფლიოს უმეტესობას სჯერა, რომ რელიგია სულ უფრო შეუსაბამო ხდება. როგორც ჩანს, სამყარო ამბობს, რომ რელიგიამ არაფრისგან არ განგვკურნა, ასე რომ, ეს არის მკვდარი წონა, რომელიც კაცობრიობას შეუძლია გაათავისუფლოს. მაგრამ ეს უკუღმაა. სიტყვის სწავლებები აქტუალურია, რადგან სამყაროს განკურნება სჭირდება. ეს განკურნება არ არის მხოლოდ ის, რისი ძიებაც ჩვენ თვითონ შეგვიძლია - ეს არის ის, რისი გაზიარებაც შეგვიძლია, თუ გამბედაობა გვექნება. როდესაც ამას აკეთებთ, ჩვენ არ ვიზიარებთ ბედნიერ პატარა იდეალს. ჩვენ არ უნდა მივუთითოთ რელიგიაზე, როგორც მხოლოდ „საინტერესო“. ჩვენ ვსაუბრობთ ყველაზე რეალურზე ცხოვრებაში - ბრძოლაზე და მწუხარებაზე და სიხარულზე, რომელიც მათ გადალახავს.
