Постои заедничка тенденција со луѓето да донесуваат негативни проценки за другите луѓе. Во средните училишта оваа тенденција се покажува во кликите. Неколку популарни деца влегуваат во група и постепено почнуваат да мислат дека се подобри од другите затоа што им се допаѓаат. Децата кои не се „ин“ може да станат предмет на сожалување, или презир, па дури и на сурови шеги. На еден или друг начин, кликата суптилно ги осудува другите како пониска класа на човечки суштества.

Истата тенденција да се гледа со презир кон другите се покажува и во различни религии. Некои религиозни групи стануваат толку егоцентрични што веруваат дека никој од различна вера не може да оди во рајот. Кога ќе се доведе до крајност, ваквиот став е многу посуров од снобските тинејџерски клики.

Учењата на Библијата се сосема спротивно на ова. За почеток, Божјото Слово ни кажува дека не треба да ги етикетираме луѓето како „спасени“ или „грешни“. Исус рекол,

„Не судете за да не бидете осудени. (Матеј 7:1, 3)

Ученикот Јаков го кажал тоа вака: „Еден Законодавец, кој може да спаси и да уништи. Кој си ти да му судиш на друг?“ (Јаков 4:1)

Кога Господ беше на земјата, меѓу водачите на црквата преовладуваше расудувачки став. Многумина мислеа дека кога ќе дојде Месијата, Тој ќе ги спаси Евреите, а не другите. Кога Исус навистина дошол, тие Го осудиле затоа што се дружел со не-Евреи и со Евреи.

Исус го обесхрабрил ваквиот став. Еднаш зборуваше со некои луѓе кои „си веруваа во себе“ дека се спасени, а други не. Тој побара од нив да размислат за две молитви: „Боже, ти благодарам што не сум како другите луѓе“ и „Боже, биди милостив кон мене, грешникот!“ Исус го пофалил човекот кој мислел дека е грешник. (Лука 18:9-14)

Подобро е да се сметаш за грешник отколку да мислиш дека си спасен.

Можеби се сеќавате на параболата за добриот Самарјанин, кој застанал да му помогне на ранетиот покрај патот. Иако овој Самарјанин бил со „погрешна“ вера (од еврејска гледна точка), Исус рекол дека Самарјанинот треба да се сака како ближен, бидејќи бил добар човек. Всушност, Тој рече дека личноста која сака вечен живот треба да биде како овој Самарјанин (Лука 10:29-37), иако Самарјанинот не бил ниту христијанин ниту Евреин. Исус виде - и гледа - што е во срцето на човекот, а не само на која црква припаѓа.

Библијата јасно кажува дека начинот на кој живее човекот, а не само она во што верува, одредува дали ќе оди на рајот или не. Исус рекол: „Не секој што Ми вели: „Господи, Господи“, ќе влезе во царството небесно, туку оној што ја врши волјата на Мојот Отец небесен. (Матеј 7:21)

Повторно, „Тој ќе го награди секого според неговите дела“. (Матеј 16:27)

"Оние кои направиле добро“, вели Тој, ќе одат „во воскресението на животот, а оние што направиле зло, во воскресението на осудата“ (Јован 5:29)

Бидејќи животот на една личност, а не само неговата вера, ја одредува неговата вечна судбина, Исус прорекол дека многу христијани нема да бидат спасени, бидејќи живееле зол живот.

„Мнозина ќе ми речат во тој ден: „Господи, Господи, зарем не пророкувавме во Твое име, не избркавме ли демони во Твое име и не направивме многу чуда во Твое име? И тогаш ќе им кажам: „Никогаш не ве познавав: отстапете од Мене, вие што правите беззаконие!“ (Матеј 7:22-23, Лука 13:25-27)

Една од причините зошто нехристијанинот може да се спаси е тоа што може да го сака својот ближен. Секој што искрено го сака својот ближен, го сака и Христос, иако можеби не го сфаќа тоа. Исус рекол: „Со оглед на тоа што му служевте на еден од овие Мои најмали браќа, ми го направивте тоа“. (Матеј 25:40)

Бесмислена е верата во Исус, без љубов кон ближниот.

„Иако ја имам сета вера, за да можам да тргнам планини, но немам љубов, јас сум ништо“. (1 Коринтјаните 13:2)

Вистинската љубов, од друга страна, е знак дека човекот го познава Господ во своето срце, без оглед на религијата што ја исповеда однадвор.

„Љубовта верува во сè“. (1 Коринтјаните 13:7)

"Кој прави добро е од Бога, а кој прави зло не Го видел Бога.“3 Јован 1:11)

"Да се сакаме еден со друг, зашто љубовта е од Бога, и секој што љуби е роден од Бога и Го познава Бога. Бог е љубов, и секој што пребива во љубов, останува во Бога и Бог во него.“1 Јован 4:7-11)

Резиме:

Некои христијански цркви учат на ова: Само христијаните се спасени.

Што всушност вели Библијата (и што учи Новата христијанска црква): Добрите луѓе од сите религии се спасени.

Некои референци од учењата за Новата христијанска црква: Рајот и пеколот 318-328, Божествена Промисла 326

Се користи со дозвола на Џон Однер, авторот на оваа многу корисна страница: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html

326. Но, овие предлози мора да се испитаат и докажуваат еден по еден. Прво: признавањето на Бог го условува соединувањето на Бога со човекот и човекот со Бога; а негирањето на Бог го условува неединството. Некои мислат дека оние што не го признаваат Бог можат да бидат спасени исто како и оние што го прават, под услов да водат морален живот. Тие велат:

»До што води препознавањето? Зарем тоа не е само мисла? Зарем не е лесно да се признае Бог кога знаеш, сигурно, дека Бог постои? Сум слушнал за Него, но не сум го видел. Кога ќе го видам, тогаш ќе верувам“.

Ова го велат многумина кои го негираат Бог, кога можат слободно да размислуваат пред некој што го признава. Но, дека признавањето на Бога обединува, и дека негирањето од Него раздвојува, ќе покажеме со помош на одредени работи од духовниот свет кои ми се познати. Кога некој во духовниот свет мисли на друг и сака да разговара со него, тој веднаш се појавува и е присутен; таму е вообичаено и секогаш се случува. Причината е што во духовниот свет нема далечина како во природниот свет, туку само појава на далечина. Втората околност е дека како што мислата, познавајќи друг, предизвикува присуство, така и љубовта, со чувството за друг, предизвикува соединување; што има ефект дека тие се среќаваат и разговараат пријателски, живеат во иста куќа или во исто друштво, често се среќаваат и си пружаат услуги. Се случува и обратното; како да не се гледа и сретнува оној што не го сака, или уште повеќе, кого го мрази, и дека се на оддалеченост според степенот во кој не го сака, или во кој го мрази; уште повеќе, ако додека е присутен се сети на својата омраза, станува невидлив. Врз основа на овие неколку детали, може да биде јасно од каде потекнува присуството и од каде потекнува единството во духовниот свет; имено, тоа присуство доаѓа од сеќавањето на другиот со желбата да се види него, а тоа единство доаѓа од чувството што е љубов. Така е и со сите работи што се во човечкиот ум; во него се среќаваат безброј нешта и таму се спојуваат и соединуваат поединостите според чувствата или како едното друго сака. Тоа единство е духовно единство кое, какво што е, се наоѓа во општите и поединечните нешта. Духовното единство потекнува од општото и индивидуалното единство на Господ со духовниот и природниот свет. Од што е очигледно дека Господ е присутен до тој степен што некој знае за Него и, бидејќи знае, размислува за Него; како и дека човек е соединет со Господ до степен до кој Го признава од чувство на љубов: и дека, од друга страна, Господ е отсутен до тој степен што не знае за Него; како и да се одвои до степен до кој се негира. Последица на единството е тоа што Господ го свртува лицето на човекот кон себе и го води; а последица од разделбата е пеколот да го сврти лицето на човекот кон себе, и тој да го води. Затоа сите ангели ги свртуваат лицата кон Господ како Сонцето; и сите духови на пеколот го одвраќаат своето лице од Него. Од овие размислувања е очигледно што се постигнува со признавањето на Бога, а што се постигнува со негирање од Него. А оние кои го негираат Бога во светот, го негираат и по смртта; а тие се формирани според описот даден погоре [Бр. 319]; а обликувањето што е направено во светот останува засекогаш. Второ: Секој Го признава Бога и се соединува со Него според доброто на својот живот. Секој кој знае нешто за религијата може да знае за Бога; тој исто така може да зборува за Бог врз основа на знаење или меморија; а некои можат да зборуваат за Него и врз основа на разбирање; но ако човекот не живее правилно, не резултира со ништо друго освен присуство; затоа што сè уште може да се оттргне од Бога и кон пеколот, што го прави ако живее лошо. Но, никој друг не може да го признае Бога во нивните срца освен оние кои живеат правилно; според доброто на нивниот живот, Господ ги одвраќа од пеколот и кон Себе. Причината е што само тие го сакаат Бога; зашто тие ги сакаат и прават Божествените работи што потекнуваат од Него; Божествените работи кои доаѓаат од Бога се одредбите на Неговите закони; тие се Бог, бидејќи Самиот Тој е Неговото Божествено што потекнува; а тоа (да се сака и прави Божествени работи) значи да се сака Бог. Затоа Господ вели: Кој ги има моите заповеди и ги пази, тој ме љуби мене, а кој не ме љуби, не ги пази моите зборови (Јован 14:21, 24).

Ова е причината зошто Декалогот се состои од две табли, едната за Бога, а другата за човекот. Бог постојано работи за да може човекот да го прими она што е на неговата чинија; но ако некој не го врши она што е на неговата плоча, тој не го прима, со признание од срце, она што е на Божјата плоча; а ако не прима, тогаш не е обединета. Поради оваа причина двете плочи се толку обединети како да се една, и се нарекуваат плочи на заветот; а завет значи единство. Причината зошто секој Го признава Бога и се соединува со него според доброто на неговиот живот, е тоа што доброто на животот е исто како и доброто што е во Господ, и затоа е од Господ; поради што обединувањето се случува кога човекот е во доброто на животот. Спротивното се случува со злото на животот; го отфрла Господ. Трето: доброто на животот, или правилното живеење, значи избегнување на злото затоа што е спротивно на религијата, значи против Бога. Дека тоа е доброто за животот или правилното живеење, целосно се покажува во УЧЕЊЕТО ЗА ЖИВОТОТ ЗА НОВИОТ ЕРУСАЛИМ. На што само ќе додадам дека ако правиш добро изобилно - како, ако градиш храмови, ги украсуваш и полни со подароци, даваш пари за болници и засолништа за странци, даваш милостина секој ден, обезбедуваш вдовици и сираци, ако ревносно присуствуваш на светите обреди на богослужба, згора на тоа, ако размислуваш за нив, зборувате и проповедате како од срце, а сепак не го избегнувате злото како гревови против Бога, сите тие добри работи не се добри; тие се или лицемерни, или се прават заради заслуги, бидејќи злото сепак се наоѓа во нив: зашто животот на секој човек се состои од сè заедно, и секој поединечно, што го прави; а добрите нешта не стануваат добри на друг начин освен со отстранување на злото од нив. Од ова е очигледно дека да се избегнува злото затоа што е спротивно на религијата, значи спротивно на Бога, значи да се живее правилно. Четврто: ова се општите принципи на сите религии, со помош на кои секој може да се спаси. Признавањето на Бога и неправењето зло затоа што е против Бога, се две работи кои ја прават религијата религија; ако еден од нив недостасува, тоа не може да се нарече религија; затоа што признавањето на Бога и правењето зло е контрадикторно; исто како да правиш добро и да не го признаваш Бога; бидејќи едното не може да постои без другото. Дадено е од Господ дека скоро секаде има некоја религија и дека во секоја религија постојат тие два принципа; а исто така е дадено од Господ дека секој што Го признава Бога и не прави зло затоа што е против Бога, има место на небото. Бидејќи небото во својата сложеност го претставува Човекот чиј живот или душа е Господ; во тој небесен Човек се наоѓа сè што се наоѓа во природниот човек, со разликата што постои меѓу небесните и природните нешта. Познато е дека човекот нема само организирани форми составени од крвни садови и нервни влакна, кои се нарекуваат црева, туку и кожа, мембрани, тетиви, 'рскавица, коски, нокти и заби. Овие последниве се во помала мера живи од самите организирани форми, на кои им се подредени како лигаменти, мембрани, потпори. Дека небесниот Човек, кој е рај, може да ги има сите овие работи во него, тој не може да се состои само од луѓе од една религија, туку (мора да се состои) од луѓе од различни религии; затоа сите што тие две универзални принципи на црквата ги прават составен дел од својот живот, имаат место во небесниот Човек, односно на небото и се среќни во својот степен. Но, повеќе за овие работи може да се види во претходниот [бр. 254]. Дека овие два принципа се примарни во секоја религија може да биде јасно од фактот дека Декалогот учи за нив; и дека тие се наоѓаат на почетокот на Словото, каде што биле откриени од Јехова, со Неговиот жив глас од планината Синај, и напишани од Божјата рака на две камени плочи; дека беа ставени во ковчегот, наречен Господ, и дека во скинијата го сочинуваат светилиштето над светињите, а во храмот во Ерусалим жртвеникот; и дека, поради нив, се свети се што беше таму; покрај многу други работи од Словото на Декалогот во ковчегот, кои се изнесени во ЖИВОТНО ПОУЧУВАЊЕ ЗА НОВИОТ ЕРУСАЛИМ; на што би го додал следното: од Словото се знае дека ковчегот со двете плочи на кои бил напишан Декалогот го зеле Филистејците и дека го ставиле во домот на Дагон во Азот и дека Дагон паднал во земјата пред неа, по што главата на Змејот, заедно со двете раце, лежеше на прагот; и дека поради ковчегот, многу илјади луѓе од Азот и Акарон беа погодени од скорбут, и дека нивната земја беше разголена од глувци; и, исто така, дека Филистејците, по совет на кнезовите на нивниот народ, направија пет златни шули и пет златни глувци и нови коли, и дека го положија ковчегот на нив, а златните шули и глувците покрај него; и дека тие го испратија ковчегот назад кај синовите на Израел со две крави, кои мукаа на патот пред количката, кои ги жртвуваа кравите и количката (1. Самоил 5:6).

Сега ќе кажеме што значат сите овие работи. Филистејците ги означуваат оние кои се во вера одвоени од милосрдието; Дагон го претставува тој религиозен систем; шулите со кои се измачуваат означуваат природни љубови, кои, кога се одвојуваат од духовната љубов, се нечисти; а глувците го означуваат пустошот на црквата со фалсификување на вистината; новите коли на кои го вратија ковчегот означуваат ново учење, но природно, бидејќи количките во Словото означуваат учење изведено од духовни вистини; кравите означуваат добри природни чувства; златните шули означуваат природни љубови кои се прочистуваат и прават добро; златните глувци го означуваат опустошувањето на црквата која била укината со помош на доброто, зашто златото во Словото означува добро; млакањето на кравите на патот, означува тешко преобразување на злите похоти на природниот човек во добри чувства; Фактот дека кравите, заедно со количките, биле жртвувани како целосна паленица, означува дека на тој начин Господ се помирил. Тоа се нештата што се подразбираат во духовна смисла со овие историски тврдења; поврзете ги во едно знаење и применете ги. Дека преку Филистејците се претставени оние кои се во вера одвоени од милосрдието, може да се види во УЧЕЊЕТО НА НОВИОТ ЕРУСАЛИМ ЗА ВЕРАТА; а дека ковчегот, поради Декалогот што се наоѓаше во него, беше најсветото нешто на црквата, може да се види во ЖИВОТНО ПОУЧУВАЊЕ ЗА НОВИОТ ЕРУСАЛИМ.