ഉള്ളടക്കപ്പട്ടിക

ഐ. [ആമുഖം] §§1-2

I. രണ്ട് ലോകങ്ങളുണ്ട്: ആത്മാക്കളും മാലാഖമാരും വസിക്കുന്ന ആത്മീയ ലോകം, മനുഷ്യർ വസിക്കുന്ന പ്രകൃതി ലോകം. §3

II. ആത്മീയ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്; സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള പ്രകൃതി ലോകവും. §4

III. ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ അതിന്റെ നടുവിലുള്ള യഹോവയാം ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധമായ സ്നേഹമാണ്. §5

IV. ആ സൂര്യനിൽ നിന്ന് ചൂടും വെളിച്ചവും പുറപ്പെടുന്നു; അതിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന ചൂട് അതിന്റെ സത്തയിൽ സ്നേഹവും അതിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശം അതിന്റെ സത്ത ജ്ഞാനവുമാണ്. §6

V. ചൂടും വെളിച്ചവും മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു: ചൂട് അവന്റെ ഇച്ഛയിലേക്ക്, അവിടെ അത് സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നു; അവന്റെ വിവേകത്തിലേക്ക് വെളിച്ചവും, അവിടെ അത് ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യത്തെ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു. §7

VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ മമതകളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും. §8

VII. പ്രകൃതി ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ ശുദ്ധമായ അഗ്നിയാണ്; പ്രകൃതിയുടെ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും ഈ സൂര്യൻ മുഖേനയാണ്. §9

VIII. അതിനാൽ, ഈ സൂര്യനിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന എല്ലാം, അതിൽത്തന്നെ നിർജീവമാണ്. §10

IX. ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയ വസ്ത്രം സ്വാഭാവികമായ വസ്ത്രം തന്നെ. §11

X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി. §12

XI. മനുഷ്യനുമായുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും അവസ്ഥ അനുസരിച്ചാണ് ആ ഒഴുക്കിന്റെ സ്വീകരണം. §13

XII. ഒരു മനുഷ്യനിലെ വിവേകം വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, അതായത്, സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള ജ്ഞാനത്തിലേക്ക്, അവന്റെ യുക്തിയുടെ പോഷിപ്പിക്കലിനനുസരിച്ച് ഉയർത്താം; അവന്റെ ഇഷ്ടം സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ ചൂടിലേക്ക്, അതായത്, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രവൃത്തികൾക്കനുസൃതമായി സ്നേഹത്തിലേക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയും. എന്നാൽ മനുഷ്യൻ ഇച്ഛിക്കുന്നതും വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതും അല്ലാതെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ഉയർത്തപ്പെടുന്നില്ല. §14

XIII. മൃഗങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. §15

XIV. ആത്മീയ ലോകത്ത് മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, പ്രകൃതി ലോകത്തും മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, ഇതുവരേയും ഇത് അജ്ഞാതമാണ്, അതിനനുസരിച്ച് എല്ലാ ഒഴുക്കും നടക്കുന്നു. §16

XV. അവസാനങ്ങൾ ഒന്നാം പരിണാമത്തിലും, കാരണങ്ങൾ രണ്ടാമത്തേതിലും, ഫലങ്ങൾ മൂന്നാമത്തേതിലുമാണ്. §17

XVI. അതിനാൽ അതിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ ഫലങ്ങളിലേക്കുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്ന് സുവിദിതമാണ്. §§18-20

14. XII. ഒരു മനുഷ്യനിലെ വിവേകം വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, അതായത്, സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള ജ്ഞാനത്തിലേക്ക്, അവന്റെ യുക്തിയുടെ പരിപോഷണം അനുസരിച്ച് ഉയർത്താം; അവന്റെ ഇഷ്ടം സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ ചൂടിലേക്ക്, അതായത്, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രവൃത്തികൾക്കനുസൃതമായി സ്നേഹത്തിലേക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയും. എന്നാൽ മനുഷ്യൻ ഇച്ഛിക്കുന്നതും വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതും അല്ലാതെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ഉയർത്തപ്പെടുന്നില്ല.

മനുഷ്യ മനസ്സ് അതിന്റെ രണ്ട് കഴിവുകൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു, അവയെ ധാരണയും ഇച്ഛയും എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ധാരണ എന്നത് സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ പ്രകാശത്തിന്റെ പാത്രമാണ്, അത് അതിന്റെ സത്തയിൽ ജ്ഞാനമാണ്; ഇഷ്ടം എന്നത് സ്വർഗ്ഗത്തിലെ ചൂടിന്റെ പാത്രമാണ്, അത് മുകളിൽ കാണിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ സ്നേഹമാണ്. ഇവ രണ്ടും, ജ്ഞാനവും സ്നേഹവും, കർത്താവിൽ നിന്ന് ഒരു സൂര്യനായി പുറപ്പെടുന്നു, സാർവത്രികമായും വ്യക്തിഗതമായും സ്വർഗത്തിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, അവിടെ നിന്ന് മാലാഖമാർക്ക് ജ്ഞാനവും സ്നേഹവും ഉണ്ട്; അവയും സാർവത്രികമായും വ്യക്തിഗതമായും ഈ ലോകത്തിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു, അവിടെ നിന്ന് മനുഷ്യർക്ക് ജ്ഞാനവും സ്നേഹവും ഉണ്ട്.

[2] കൂടാതെ, ആ രണ്ടു തത്ത്വങ്ങളും കർത്താവിൽ നിന്നുള്ള ഐക്യത്തിൽ മുന്നോട്ടു പോകുന്നു, അതുപോലെ ദൂതന്മാരുടെയും മനുഷ്യരുടെയും ആത്മാക്കളിലേക്ക് ഐക്യത്തോടെ ഒഴുകുന്നു. എന്നാൽ അവരെ അവരുടെ മനസ്സിൽ ഐക്യത്തോടെ സ്വീകരിക്കുന്നില്ല. അവിടെ ആദ്യം ലഭിക്കുന്നത് ധാരണയെ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന പ്രകാശമാണ്, മന്ദഗതിയിൽ ഇച്ഛയെ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന സ്നേഹമാണ്. ഇതും പരിപാലനത്തിന്റേതാണ്: ഓരോ മനുഷ്യനും പുതുതായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെടണം, അതായത് നവീകരിക്കപ്പെടണം; ധാരണയിലൂടെയാണ് ഇത് നടപ്പിലാക്കുന്നത്. എന്തെന്നാൽ, അവൻ ശൈശവം മുതലേ സത്യത്തെയും നന്മയെയും കുറിച്ചുള്ള അറിവ് ഉൾക്കൊള്ളണം, അത് അവനെ നന്നായി ജീവിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കും, അതായത്, ഇച്ഛിക്കുകയും ശരിയായി പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യും: അങ്ങനെ ഇച്ഛാശക്തി രൂപപ്പെടുന്നത് ധാരണയിലൂടെയാണ്.

[3] ഈ ലക്ഷ്യത്തിനുവേണ്ടി, മനുഷ്യന് തന്റെ ഗ്രാഹ്യത്തെ സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഉയർത്താനുള്ള കഴിവ് നൽകിയിരിക്കുന്നു, അവൻ എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും അവിടെ നിന്ന് ക്രമത്തിൽ എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും അവൻ കാണും. ഒരു കാലത്തേക്ക് ലോകത്തിൽ ഐശ്വര്യവും മരണാനന്തരം എന്നേക്കും അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടവനുമായിരിക്കുക. ജ്ഞാനം സ്വായത്തമാക്കുകയും അതിനോട് അനുസരണമുള്ള തന്റെ ഇഷ്ടം നിലനിർത്തുകയും ചെയ്താൽ അവൻ അഭിവൃദ്ധിയും അനുഗ്രഹീതനും ആയിത്തീരുന്നു. എന്നാൽ അവൻ തന്റെ മനസ്സിനെ തന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് വിധേയമാക്കിയാൽ അഭിവൃദ്ധിയില്ലാത്തവനും അസന്തുഷ്ടനുമായിരിക്കും. കാരണം, ഇച്ഛാശക്തി ജനനം മുതൽ തിന്മകളിലേക്ക് ചായുന്നു, അതിവുപുലമായതിലേക്കും പോലും; അതിനാൽ, ധാരണയാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ, ഒരു മനുഷ്യൻ ദുഷ്പ്രവൃത്തികളിലേക്ക് കുതിക്കും, തീർച്ചയായും, തന്റെ അന്തർലീനമായ ക്രൂരമായ സ്വഭാവത്തിൽ നിന്ന്, അവൻ തനിക്കുവേണ്ടി, തന്നെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുകയും ഇഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എല്ലാവരെയും നശിപ്പിക്കുകയും കൊല്ലുകയും ചെയ്യും.

[4] കൂടാതെ, ഗ്രാഹ്യവും അതിലൂടെ ഇച്ഛാശക്തിയും വെവ്വേറെ പരിപൂർണ്ണമാക്കാൻ കഴിയാതിരുന്നാൽ, ഒരു മനുഷ്യൻ ഒരു മനുഷ്യനല്ല, ഒരു മൃഗമായിരിക്കുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ആ വേർപിരിയലില്ലാതെ, ഇച്ഛയ്ക്ക് മുകളിലുള്ള ധാരണയുടെ ആരോഹണം ഇല്ലെങ്കിൽ, അയാൾക്ക് ചിന്തിക്കാനും ചിന്തയിൽ നിന്ന് സംസാരിക്കാനും കഴിയില്ല, മറിച്ച് ശബ്ദങ്ങളിലൂടെ അവന്റെ വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ മാത്രം; യുക്തിസഹമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ അവനു കഴിയില്ല, പക്ഷേ സഹജവാസനയിൽ നിന്ന് മാത്രം; ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള കാര്യങ്ങൾ അറിയാനും അവ മുഖേന ദൈവത്തെ അറിയാനും അങ്ങനെ അവനുമായി ഇഴുകിച്ചേരാനും നിത്യത വരെ ജീവിക്കാനും അവനു കഴിയുന്നില്ല. ഒരു മനുഷ്യൻ സ്വയം ചിന്തിക്കുകയും ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, ഈ ചിന്തയും സ്വയം സന്നദ്ധതയും സംയോജനത്തിന്റെ പരസ്പര ഘടകമാണ്: കാരണം പരസ്പരവിരുദ്ധതയില്ലാതെ ഒരു സംയോജനവും ഉണ്ടാകില്ല, അതുപോലെ തന്നെ പ്രതികരണമില്ലാത്ത നിഷ്ക്രിയത്വവുമായി സജീവമായ ഒരു സംയോജനം ഉണ്ടാകില്ല. ദൈവം മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ഒരു മനുഷ്യൻ സ്വയം പ്രവർത്തിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നു; ആന്തരികമായി അത് ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ളതാണെങ്കിലും, എല്ലാ രൂപങ്ങളോടും അവൻ തന്നിൽ നിന്നുള്ളതുപോലെ പ്രതികരിക്കുന്നു.

[5] ഈ പരിഗണനകളിൽ നിന്ന്, ശരിയായി മനസ്സിലാക്കിയാൽ, ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഇഷ്ടം ധാരണയിലൂടെ ഉയർത്തിയാൽ അതിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്നും അത് ഉയർത്തിയില്ലെങ്കിൽ അതിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്നും മനസ്സിലാക്കാം; തത്ഫലമായി, മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവം എന്താണ്. എന്നാൽ ഒരു മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവം, അവന്റെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ധാരണയിലൂടെ ഉയർത്തിയില്ലെങ്കിൽ, താരതമ്യങ്ങളിലൂടെ ചിത്രീകരിക്കപ്പെടും. അവൻ ഉയരത്തിൽ പറക്കുന്ന കഴുകനെപ്പോലെയാണ്, അത് കോഴികൾ, ഹംസങ്ങൾ, അല്ലെങ്കിൽ കുഞ്ഞാടുകൾ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഭക്ഷണത്തിന് താഴെ കാണുമ്പോൾ, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് സ്വയം താഴേക്ക് എറിഞ്ഞ് അവയെ വിഴുങ്ങുന്നു. അവൻ ഒരു വ്യഭിചാരിയെപ്പോലെയാണ്, അവൻ ഒരു വേശ്യയെ താഴെ നിലവറയിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വയ്ക്കുകയും വീടിന്റെ മുകളിലെ മുറികളിൽ മാറിമാറി കയറിച്ചെല്ലുകയും അവിടെ താമസിക്കുന്നവരോട് പവിത്രതയെക്കുറിച്ച് വിവേകത്തോടെ സംസാരിക്കുകയും ഇടയ്ക്കിടെ സഹവാസത്തിൽ നിന്ന് പിന്മാറുകയും ചെയ്യുന്നു. അവിടെ തന്റെ വേശ്യയുടെ കൂടെ തന്നെത്തന്നെ ആഹ്ളദിപ്പിക്കുന്നു

[6] അവൻ ഒരു ഗോപുരത്തിലെ കള്ളനെപ്പോലെയാണ്, അവൻ അവിടെ കാവൽ നിൽക്കുന്നതായി നടിക്കുന്നു, എന്നാൽ താഴെ കൊള്ളയടിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും വസ്തു കണ്ടാൽ വേഗം ഇറങ്ങി അത് പിടിച്ചെടുക്കുന്നു. ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ കുതിരയുടെ തലയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ ഒരു നിരയിൽ പറക്കുന്ന ചതുപ്പ്-ഈച്ചകളോടും അവനെ താരതമ്യപ്പെടുത്താം, പക്ഷേ കുതിര നിർത്തുമ്പോൾ താഴേക്ക് വീഴുകയും ചതുപ്പിലേക്ക് വീഴുകയും ചെയ്യുന്നു. ധാരണയിലൂടെ ഇഷ്ടമോ സ്നേഹമോ ഉയർത്തപ്പെടാത്ത മനുഷ്യൻ അങ്ങനെയുള്ളവനാണ്; എന്തെന്നാൽ, അവൻ പ്രകൃതിയുടെ അശുദ്ധമായ കാര്യങ്ങളിലും ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ കാമങ്ങളിലും മുഴുകി താഴെ, കാൽക്കൽ തുടരുന്നു. ഇച്ഛാമോഹങ്ങളുടെ വശീകരണങ്ങളെ വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനത്താൽ കീഴടക്കുന്നവരോട് ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. അവരുമായി ധാരണ പിന്നീട് ഇച്ഛാശക്തിയുമായി ഒരു വിവാഹ ഉടമ്പടിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു, അങ്ങനെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ജ്ഞാനം, അവർ ഏറ്റവും സന്തോഷത്തോടെ മുകളിൽ വസിക്കുന്നു.