Ooit werden mensen religieus. (Je zou kunnen zeggen dat onze voorouders toen pas echt menselijk werden.) Misschien waren ze daarvoor alleen bezig met praktische, fysieke dingen zoals eten, paren en overleven. Maar er gebeurde iets. Ze begonnen spirituele ideeën te hebben. Er zijn archeologische vindplaatsen waar mensen werden begraven met grafgiften - wat waarschijnlijk wijst op een geloof in een leven na de dood - die 100.000 jaar oud zijn. Ook kerfden ze figuren van denkbeeldige wezens, deels mens, deels dier.
Deze ontwikkelingen in de menselijke samenleving worden door archeologen en antropologen gezien als vooruitgang. De menselijke geest was zover ontwikkeld dat hij meer spiritueel bewustzijn kon hebben.
Vergelijk dat eens met vandaag de dag. Nu wordt een geloof in spirituele werkelijkheden door veel mensen gezien als iets achterlijks; iets dat moet worden afgeschaft door praktische, fysieke, wetenschappelijke geesten.
Dus, wat was het - een voorbijgaande fase die we nu achter ons kunnen laten? Of een echte vooruitgang die we nodig hebben, maar die we dreigen te verliezen?
(En vraag jezelf af... wat zou Screwtape willen dat je denkt?)
