Kjo histori shkakton njëfarë hutimi për besimtarët dhe është e preferuara e kritikëve të Biblës. Pse Jezusi, me gjithë përsosmërinë e Tij, do të mallkonte një pemë të varfër të pambrojtur për krimin e vogël të mungesës së frutave – veçanërisht kur, siç thotë versioni i tregimit te Marku, nuk është as stina e fiqve? Duket krejtësisht shpirtmadh.

Përgjigja, sigurisht, është se Jezusi po ofronte një mësim shpirtëror përmes kuptimeve të brendshme të gjërave që bëri: një mësim rreth natyrës së kishës hebraike në atë kohë, natyrës së kishës që po krijonte dhe natyrës së “Kishat” që të gjithë duhet të ndërtojmë brenda vetes.

Kjo histori ndodh mëngjesin pas hyrjes triumfale të Jezusit në Jerusalem dhe një ditë të kaluar duke ndjekur huadhënësit nga Tempulli (sipas Mateut dhe Lukës, gjithsesi), duke shëruar, duke predikuar dhe duke u përballur me pleqtë e kishës. Shkrimet thonë se në përgjithësi, qytetet në Bibël përfaqësojnë sistemet doktrinore, idetë dhe parimet që japin një formë kishe. Në këtë rast, duke qenë Jerusalemi, qyteti përfaqëson doktrinën e kishës hebraike të asaj kohe. Kështu që Jezusi e kishte vlerësuar doktrinën e kishës dhe e kishte parë të munguar.

Pas një nate në Betani – një gjendje më e lartë, më shpirtërore përgatitjeje dhe përtëritjeje – Jezusi po shikonte përsëri nga gjendja e jashtme e kishës: duke u kthyer në Jerusalem. Fakti që Ai ishte i uritur përfaqëson dëshirën e tij për të gjetur ndonjë mirësi të vërtetë në kishën hebraike, një element dashurie dhe kujdesi.

Por nuk duhej të ishte, një fakt që Ai e ilustron përmes fikut.

Fiku, sipas Shkrimeve, përfaqëson një gjendje të mirësisë natyrore, një dëshirë për të qenë i mirë në gjërat e jashtme, të përditshme. Gjethet përfaqësojnë fakte, mendime, ide, gjëra intelektuale të lidhura me atë dëshirë për të mirë. Fruti përfaqëson veprat e vërteta të mira, gjërat e mira të kryera nga ajo dëshirë, të ushqyer përmes gjetheve. Pema e fikut, pra, përfaqëson gjendjen e kishës hebraike të asaj kohe. Ai kishte për qëllim t'i ndihmonte njerëzit të ishin të mirë në veprimet e tyre, në jetën e tyre të jashtme. Ajo kishte ende njohuritë - gjethet - që lidheshin me atë gjendje të synuar. Por ajo nuk kishte fryt - nuk kishte asnjë të mirë reale që vinte prej saj.

Duke bërë që pema të thahej, Jezusi po tregonte gjendjen e ideve – madje edhe ato të vlefshme – që nuk përdoren për qëllime të mira: ato bëhen të rreme dhe pa jetë. Ajo që i bëri pemës tregoi se çfarë po i bënte kishës hebreje: ekspozimi i zbrazëtisë së ideve të saj të jashtme për t'i hapur rrugë kishës së re që po niste.

Dhe cila do të ishte natyra e kishës së re? Hedhja e një mali në det përfaqëson çrrënjosjen e së keqes sonë më të thellë – dashurinë për veten – dhe hedhjen e saj në ferr. Të marrim “të gjitha gjërat” do të thotë ta lëmë Zotin në skutat tona më të thella për të sjellë rendin dhe paqen e Tij. Kjo është ajo që do të ofronte kisha e re dhe ajo që Zoti ofron akoma: Nëse do të besojmë - nëse do ta pranojmë Zotin si Zot dhe do të ndjekim mësimet e Tij - ne mund të hedhim jo vetëm të këqijat tona të jashtme (fikun), por edhe të brendshmet. ato (malin) dhe arrijnë një gjendje bekimi të vërtetë.

(Referenca:

Apokalipsi i shpjeguar 386[29]

Sekretet Qiellore 885[2], 4314[4];

Apokalipsi i shpjeguar 109[6], 403[21])