Ka një tendencë të përbashkët me njerëzit për të bërë gjykime negative për njerëzit e tjerë. Në shkollat e mesme kjo tendencë shfaqet në klika. Disa fëmijë të njohur futen në një grup dhe gradualisht fillojnë të mendojnë se janë më të mirë se të tjerët, sepse pëlqehen më shumë. Fëmijët që nuk janë "in" mund të bëhen objekt keqardhjeje, përbuzjeje, apo edhe shakash mizore. Në një mënyrë ose në një tjetër, klika i gjykon të tjerët si një klasë më e ulët e qenieve njerëzore.
E njëjta tendencë për të parë të tjerët me përçmim shfaqet në fe të ndryshme. Disa grupe fetare bëhen aq të përqendruara tek vetja, saqë besojnë se askush me një besim tjetër nuk mund të shkojë në parajsë. Kur çohet në një ekstrem, ky lloj qëndrimi është shumë më mizor se klikat snobiste adoleshente.
Mësimet e Biblës janë mjaft të kundërta me këtë. Si fillim, Fjala e Perëndisë na thotë se nuk duhet t'i etiketojmë njerëzit si "të shpëtuar" ose "mëkatarë". Jezusi tha,
"Mos gjykoni që të mos dënoheni. Pse shikoni lëmishten në syrin e vëllait tuaj, por nuk e shihni dërrasën në syrin tuaj?" (Mateu 7:1, 3)
Dishepulli Jakob e shprehu kështu: "Është një Ligjvënës, i cili mund të shpëtojë dhe të shkatërrojë. Kush jeni ju që gjykoni një tjetër?" (Jakobit 4:1)
Kur Zoti ishte në tokë, një qëndrim gjykues mbizotëronte midis udhëheqësve të kishës. Shumë menduan se kur të vinte Mesia, Ai do të shpëtonte hebrenjtë dhe jo të tjerët. Kur Jezusi erdhi, ata e dënuan Atë për shoqërimin me johebrenjtë dhe judenjtë njësoj.
Jezusi e dekurajoi këtë lloj qëndrimi. Një herë Ai po fliste me disa njerëz që "besuan në vetvete" se ata u shpëtuan dhe të tjerët jo. Ai u kërkoi atyre të merrnin parasysh dy lutje: "O Zot, të falënderoj që nuk jam si njerëzit e tjerë" dhe "Zot, ki mëshirë për mua, një mëkatar!" Jezusi e lavdëroi njeriun që mendonte se ishte mëkatar. (Luka 18:9-14)
Është më mirë të mendosh për veten si mëkatar sesa të mendosh se je i shpëtuar.
Ju mund të mbani mend edhe shëmbëlltyrën e samaritanit të mirë, i cili ndaloi për të ndihmuar të plagosurin buzë rrugës. Edhe pse ky samaritan ishte i besimit "të gabuar" (nga këndvështrimi hebre), Jezusi tha se samaritani duhet dashur si një fqinj, sepse ai ishte një njeri i mirë. Në fakt, Ai tha se një person që dëshiron jetën e përjetshme duhet të jetë si ky samaritan (Luka 10:29-37), edhe pse samaritani nuk ishte as i krishterë dhe as hebre. Jezusi pa - dhe sheh - atë që është në zemrën e një personi, jo vetëm se cilës kishë i përket.
Bibla thotë qartë se është mënyra se si jeton një person, jo vetëm ajo që beson, ajo që përcakton nëse ai shkon në parajsë apo jo. Jezusi tha: "Jo kushdo që më thotë: "Zot, Zot", do të hyjë në mbretërinë e qiejve, por ai që bën vullnetin e Atit tim që është në qiej." (Mateu 7:21)
Përsëri, "Ai do ta shpërblejë secilin sipas veprave të tij." (Mateu 16:27)
"Ata që kanë bërë mirë, thotë Ai, do të shkojnë "në ringjalljen e jetës dhe ata që kanë bërë të liga, në ringjalljen e dënimit."Gjoni 5:29)
Meqenëse jeta e një personi, jo vetëm besimi i tij, përcakton fatin e tij të përjetshëm, Jezusi paratha se shumë të krishterë nuk do të shpëtoheshin, sepse kishin bërë një jetë të ligë.
Shumë do të më thonë atë ditë: "Zot, Zot, a nuk profetizuam në emrin tënd, a nuk i dëbuam demonët në emrin tënd dhe a nuk kemi bërë shumë mrekulli në emrin tënd?". Dhe atëherë unë do t'u deklaroj atyre: "Nuk ju kam njohur kurrë; largohuni nga unë, ju që bëni paligjshmëri!" (Mateu 7:22-23, Luka 13:25-27)
Një arsye pse një jo i krishterë mund të shpëtohet, është se ai mund ta dojë të afërmin e tij. Kushdo që e do sinqerisht të afërmin e tij e do edhe Krishtin, megjithëse mund të mos e kuptojë këtë. Jezusi tha: "Meqenëse i keni shërbyer njërit prej këtyre vëllezërve të Mi më të vegjël, ma bëtë mua". (Mateu 25:40)
Besimi në Jezusin, pa dashuri për të afërmin është i pakuptimtë.
"Edhe pse kam gjithë besimin, që mund të heq malet, por nuk kam dashuri, nuk jam asgjë." (1 Korintasve 13:2)
Dashuria e vërtetë, nga ana tjetër, është një shenjë se një person e njeh Zotin në zemër, pavarësisht nga feja që pretendon nga jashtë.
"Dashuria beson të gjitha gjërat." (1 Korintasve 13:7)
"Ai që bën të mirën është nga Perëndia, por ai që bën keq nuk e ka parë Perëndinë."3 Gjoni 1:11)
"Le ta duam njëri-tjetrin, sepse dashuria është nga Perëndia, dhe kushdo që do, ka lindur nga Perëndia dhe e njeh Perëndinë. Zoti është dashuri dhe kushdo që qëndron në dashuri qëndron në Perëndinë dhe Zoti në të."1 Gjoni 4:7-11)
Përmbledhje:
Disa kisha të krishtera mësojnë këtë: Vetëm të krishterët janë të shpëtuar.
Çfarë thotë Bibla në të vërtetë (dhe çfarë mëson Kisha e Re e Krishterë): Njerëzit e mirë nga të gjitha fetë shpëtohen.
Disa referenca nga mësimet për Kishën e Re të Krishterë: Parajsa dhe ferri 318-328, Providenca Hyjnore 326
Përdoret me lejen e John Odhner, autorit të kësaj faqeje shumë të dobishme: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html
