Ang pagsasama ng mabuti at katotohanan ay maaaring isipin bilang ang pagkakaisa sa pagitan ng ating pagnanais para sa kabutihan at ng ating pag-unawa kung paano maging mabuti. Ang relasyong ito ay hindi static ngunit dynamic; ang mabuti ay humahantong sa atin na maghanap ng katotohanan, at ang mga katotohanan ay nakatayo nang independiyente sa ating mga pagbabago sa estado, upang masukat natin ang ating sarili laban sa mga ito at magpasyang ilapat ang mga ito sa ating sariling buhay bilang mabuti. Ang prosesong ito ay ang batayan ng pagbabagong-buhay ng tao.
Mula pagkabata, lahat tayo ay nakikibahagi sa isang pakikibaka sa pagitan ng ating puso at isipan, sa pagitan ng medyo makasarili na mga bagay na gusto natin at ng mas marangal na bagay na alam nating tama. Habang ginagawa natin ang alam nating tama, mas unti-unting masisimulan ng Panginoon na baguhin ang ating mga puso, unti-unting alisin ang pagiging makasarili upang maabot ang tunay na pag-ibig. Ito ay isang panghabambuhay na proseso, ngunit sa huli ay maaabot natin ang isang estado kung saan gustung-gusto nating gawin ang tama, at ang ating mga puso at isipan ay maaaring "mag-asawa" upang sila ay gumana bilang isang nagkakaisang buo.
Ang lahat ng bagay sa paglikha ay isang anyo ng kasal na ito. Sa lipunan ng tao, ito ay matatagpuan sa maraming paraan. Maaari itong umiral sa loob ng bawat tao nang paisa-isa. Ito ay maaaring umiral sa pagitan ng mag-asawa, dahil ang mga babae ay may mga kaloob para sa pagtanggap ng pagnanais para sa kabutihan at ang mga lalaki ay may mga kaloob para sa pagtanggap ng pagkaunawa sa katotohanan. Maaari itong huwad ng isang grupo ng mga tao bilang isang simbahan. At ito ay umiiral sa pagitan ng Panginoon bilang lalaking ikakasal at ng simbahan bilang isang nobya.
Kapag ang Bibliya ay nagsasalita tungkol sa kasal, pag-aasawa, at kasal, ito rin ay nagsasalita sa isang mas malalim na antas tungkol sa espirituwal na pag-aasawa ng mabuti at katotohanan.
(Mga Sanggunian: Misteryo ng Langit 2466; Tunay na Pag-ibig 44 [6])
