Caput XIIII

---

"Ne turbetur cor tuum"

---

1. Non turbetur cor vestrum; Credite in Deum, et in me credite. 2. In domo Patris mei mansiones multae sunt; sin autem, dixissem vobis; si quominus dixissem vobis: quia vado parare vobis locum. 3. Et si abiero et praeparavero vobis locum, iterum venio et accipiam te ad meipsum, ut ubi sum ego et vos sitis.

---

In praecedente capitulo, Iesus revelavit quod Iudas eum traderet. Dicebat etiam discipulis suis quod iret: et quo iret, non poterant uenire. Deinde in fine capitis praedixit Iesus quod ter eum negaret Petrus ante noctem. Tempus erat discipulorum turbatio et perplexum. Hic in divina narratione Iesus fuse ad discipulos loquitur, eis tradens quod innotuit « Vale Sermo ». Incipit a verbis: Non turbetur cor vestrum. Credis in Deum. et in me credite.Johannes 14:1).

Interest notandum quod Iesus valedicens incipit sermonem cum maxime essentiali veritate religionis: fidem in Deum. Haec veritas, quod Deus est, cuivis infantia insita est. Est, ut ita dicam, instinctus spiritualis. Iesus simpliciter hanc veritatem ad discipulorum suorum mentes vocat, hortatur eos Deum esse qui eas in tribulatione consolari possit.

Dum haec universalis instinctus a mundanis sollicitudinibus opprimi vel claudi potest, sacrae Scripturae testantur Deum esse semper praesentem, promptum ad sustentandum, protegendum ac roborandum. Sicut scriptum est in scripturis hebraicis: « Deus noster refugium et virtus, adiutorium valde in tempore tribulationis » (Psalms 46:1). ¹

Est etiam universalis instinctus, quod non potest esse nisi unus Deus, nec alius. Haec veritas de uno Deo et de uno Deo tantum centrale est ut una, ac maxima doctrina apud Israelitas facta sit. Quod ut in facie mentium observarent, praesertim aetate idololatriae, orationem veterem, quam vocant Shema, recitabant. Hanc orationem cum mane surrexissent, et vespere cubitum ibant. Interdiu agitabant. In postibus domus posuerunt, ac liberis suis id docuerunt. His verbis incipit: « Audi, Israel: Dominus Deus noster Dominus unus est ».Deuteronomius 6:4).

His verbis apertis singularitatem exaggerat unus, immensus, omnipotens Deus. Summum ens indivisibile est cui parem non habet. per Isaiam prophetam dicit Deus: “Ego Dominus et non est alius; sine me non est deus"Esaias 45:5).

Ideo Iesus discipulis suis dicit: "Credis in Deum," revocat eos ad fidem in unum Deum. Sed postea adiungit: Et in me credite. His verbis Iesus Se exprimit ut visibile manifestationem unius, solius Dei caeli et terrae. In Iesu, Deus non tantum notio abstracta est, sed « praesens auxilium in tempore tribulationis ». Is vivus est qui unumquemque nostrum ad vitam aeternam praeparat in regno suo caelesti.

---

multae mansiones

---

Iesus valefaciens alloquio pergit: “In domo Patris mei mansiones multae sunt; Si quo minus, dixissem vobis. si quominus dixissem vobis: quia vado parare vobis locum?Johannes 14:2). Primo aspectu, videri posset confuse cogitare de "multas mansiones" in una domo. Qua de causa, interpretes saepe "cubicula" vel "habitacula" pro mansionibus praetulerunt. Sed mansiones, profundius intellectae, magni momenti usus est.

Ad spiritualem vocis significationem intelligendam, "mansionem," in primis opus est ut intellectum nostrum extendamus quid per "domum" significatur. Nomen domus in scripturis diversimode dicitur. Aliquando simpliciter domum vel domicilium hominis significat. Attamen etiam potest referri ad familiam extensam vel ad magnam catervam propinquorum, qui sunt posteri alicuius personae. Verbi gratia, scriptura significat domum Abraham, domum Isaac, et domum Iacob. Crebra domus Israel mentio est, et templum sanctum saepe dicitur domus Dei.

Penius locutio "domus Dei" ad totum expansum regni caelestis refertur. Cum rex David dicat, Unum desideravi, ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitae meae.Psalms 27:1), non ad templum, sed ad regnum coelorum refert. Et cum finem et vicesimum tertium psalmum concludit, dicens: Et habitabo in domo Domini in aeternum.Psalms 23:6), David significat desiderium suum manere coram Domino, bonitate et misericordia Domini fruens omnibus diebus vitae suae.

Hac de re « domus Dei » ad caelestem mentis statum refertur. Status mentis est qui continue recipit amorem et sapientiam a Domino; In sacra scriptura haec dicitur "domus domini", "domus dei" et "domus patris mei". Ideo cum dicit Iesus: In domo Patris mei mansiones multae sunt; Vado parare vobis locum. Loquitur de benedictionibus influentibus, cum credimus in Deum et facimus voluntatem eius. ²

Domus ergo spiritualis nostra comparari potest cum magna mansione, amantibus affectibus et cogitationibus ingenuis instructa. Fortis, valida structura, aedificata omni tempestate resistere. Intra hos parietes nullus locus est infernalium influxuum, qui nostras mentes cum querela, reprehensione, & damnatione invadunt. Nostra igitur caelestis mansio est status mentis humanae, cum in Dei fide et vita secundum praecepta eius innititur. In summa, magnifica habitatio est. ³

---

Praeparans locum

---

Postquam discipulos suos multae mansiones in caelis esse narrat, Iesus eis tradit quod unicuique eorum sit locus. Dicit enim Jesus: Vado parare vobis locum. Ad litteram, hoc videtur innuere quod Iesus in caelum iturus sit, ubi unicuique discipulorum suorum aedificaturus est domum. Altius, quum dicit Iesus: «Vado parare vobis locum», significat amorem praeesse, qui nos movet, sapientiam ad rectas decisiones faciendas, et virtutem ad ea perficienda. Hae sunt materiae nostrae domus caelestis. Spirituale aedificium est propositum, quod maximam partem praeter nostram conscientiam sequitur. Dum occultam Domini operationem intra nos non novimus, caelestem indolem conformando et fingendo, Dominus videt quod videre non possumus. Cotidiana iudicia nobis facimus ut levis, etiam temere, at Dominus aliquid longe aliud videt. Ex parte Domini, videntis aeternitatem, invigilat permanentem celestis ingenii nostri constructionem, comparabilis ad mansionis edificationem, et usque ad fabricam palatii. ⁴

Hac de re igitur vere dici potest Iesum unumquemque nostrum locum parare. Sed magna est absolute: nostrum facere debemus. Id est quod veritates discendum et exercendum est, quae non solum nos ut validi moenibus defendent, sed etiam domos nostras consideratione, misericordia, humanitate implebunt.

Nostram partem facere etiam comprehendit in usum naturae nostrae aptissimum, formam servitii in qua vere domi sentimus. Sicut singulae cellae in corpore nostro proprium usum et finem habent, uterque nostrum ad munus specificum in Regno Dei caelesti exsequendum destinatur. Hoc munus determinatur per genus rerum quas amamus et veritates quae credimus. Est munus speciale soli nobis reservatum, est, quod in vita nostra in terra nascimur et praeparamur.

Nihil autem horum fieri potest nisi libenter cum Domino cooperante. Quamvis Dominus sit omnipotens, non potest nobis vel intra nos, sine nostra cooperatione, coelestem domum aedificare. Societas est. ⁵

Hac de ratione semper memorandum est omnem conatum cooperandi cum Domino, etiam minimi laboris, gratis dari ac numquam se generari. Sicut scriptum est in hebreis scripturis "nisi Dominus aedificauerit domum, in vanum laborant qui eam edificant".Psalms 127:1). ⁶

---

Fabula est fabri

---

Narratio non-biblica sed significativa est de fabro qui secedere paratus erat. Dico autem eius fabro cibaria amplissima dedit, eique dixit ut optimas materias emeret, eumque rogavit ut unam tantum domum ante secessum aedificaret. Constat faber. Sed nihil interest in domo quam aedificaret. Festinans ad rem perficiendam, faber vilissimas materias quas reperire potuit, tabulas cudit sine mensurando diligenter, neglectis codicibus aedificiorum, singulas breves incisuras sumpsit, ut opus quam celerrime fieri posset. Cum faber officium complevit, dominus eius rem proprietatis et clavem ante ianuam ei dedit, dicens: "Haec domus tua est". Haec fabula cautionaria est. Omne consilium quod conficimus in aeternae domus nostrae aedificationis, - habitaculi nostri in aeternum. Iesus quidem est nobis locus parat mansionem. Sed hoc fieri non potest sine nostra diligenti cooperatione. Debemus ergo cogitare de iudiciis quae facimus et actiones quae ad caelestem domum nostram accessiones cogitationis sumimus. ⁷

---

Usus

---

Sicut cor, pulmones, oculi, aures, renes, cerebrum et venter variis functionibus inserviunt in nostro corpore, ita locus in caelo a particulari usu seu functione cui serviemus; Sciendum tamen est, munus vel usum nostrum plus esse quam officium proprium seu occupatio. Hoc modo, modo altissimo, alios singulariter afficimus nostra praesentia et habitudine. Sive tonsor tonsionis sumus, magister discipulos instruens, parens puerum suscitans, sive procurator ministrorum vigilando, sumus plus quam nostra opera. Sphaera etiam nos aliis communicamus. Potest esse obscurus, inreverens globus, qui alios deducit, seu sphaera hilari, reverentie, quae alios sublevat. Dum interest ut peritum ac diligentem opera nostra sit, magis etiam essentiale est ut opera nostra exsequantur modis, quibus permittunt spiritum Domini per nos influere. Amica barista semel hoc modo posuit: “Non sum modo capulus fundens. Beatitudinem effundo." Pro adhibito igitur opere videas opera tua quotidiana non solum ut opportunitates ad aliquod opus bene faciendum, sed etiam ut medium per quod amorem Domini erga alios communicare possis. Posset esse tam simplex quam speciem praebendi verbi cum opportunitas oriatur, vel risum calidum dare et gratias agere homini qui saccula tua groceria habet. Hae occasiones cum reverentia, humanitate et gratitudine alios benedicendi possunt esse plene officium erga eos qui servi Domini esse volunt. ⁸

---

via, veritas et vita

---

4. Et quo ego vado, scitis, et viam scitis. 5. Dicit ei Thomas: Domine, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire? 6 Dicit ei Iesus: “ Ego sum via et veritas et vita; nemo venit ad Patrem, nisi per me; 7. Si cognovissetis me, et Patrem meum utique cognovissetis; et amodo cognoscetis eum, et vidistis eum. 8. Dicit ei Philippus: Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis. 9 Dicit ei Iesus: “ Tanto tempore vobiscum sum, et non cognovisti me, Philippe? Philippe, qui videt me, videt et Patrem. et quomodo tu dicis, ostende nobis Patrem? 10. Non credis quod Ego in Patre, et Pater in Me est? Quod autem ego loquor vobis, a meipso non loquor, sed Pater, qui manet in me, ipse facit opera. 11. Creditis Mihi quod Ego in Patre, et Pater in Me; sin autem propter ipsa opera, credite mihi.

---

Iesus modo dixit discipulis suis quod ipse praecedit praeparare locum illis. Ad hoc autem dicit quod ad ipsos veniendum est, et quo est deducturus. Sicut dicit: "Si abiero et praeparavero vobis locum, iterum veniam et recipiam vos ad me ipsum, ut ubi sum et vos sitis" (Johannes 14:3). Iesus his deinde fiduciae verbis eos consolatur: « Quo ego vado scitis et viam scitis »Johannes 14:4).

Confusus quid Iesus dicit, Thomas dicit: Domine, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire? (Johannes 14:5). Thomas confunditur quia de destinatione mundana et corporaliter cogitat illuc pervenire. Iesus autem loquitur de modo vivendi credendo in Deum et vivendo secundum quod Deus docet. Dicit ergo Iesus ad Thomam: « Ego sum via, veritas et vita ».Johannes 14:6).

Per tres annos, quos Iesus cum discipulis suis fuit, ostendit eis viam. Oritur a poenitentia. Ioannes Baptista venturus est in deserto, sicut prophetavit in scripturis hebraicis. venturum praedicans poenitentiam in remissionem peccatorum, et dicens: Agite poenitentiam; appropinquavit enim regnum caelorum. Ita « paramus viam Domini » Esaias 40:3; Matthaeus 3:1-3; Marcus 1:1-4; Luca 3:3-4).

Forma simplicissima paenitentia incipit ab effectu, quem in statu sumus, vel quod diximus, vel quod modo egimus, non alignus apud quem esse volumus. Cum habeamus causas iustas, irritatas, impatiens, iracundus, aut in ira agentes, etiam hoc non sentiemus, cogitamus, dicere, aut facere volumus. Hoc modo formam locutionum acciperet: "Magis patientiam vellem", vel "Vellem iram hanc deponerem", vel "Aliter fecissem vellem". Est honeste agnoscere nos in statu negativo vel in habitum perniciosum incidisse. Hoc est tempus convertendi ad Dominum, qui adiuvabit ut cogitationes nostras ad superiora erigas. Id est, scimus nos cogitationes nostras mutare necesse est, quod prorsus significat Graecum nomen poenitentiae. Hoc verbum est metanoia (μετάνοια), quod proprie significat supra cogitare. Ut autem supra cogitare vel altius cogitare, necesse est scire quid verum sit. Proximum est gressus in via in evolutione spirituali. processus discendi verum ex Verbo Domini est, et vocatur reformatio. Haec vera dant occasionem videndi aliter. Mentes nostrae "reformantur". Sub lumine veritatis altioris, intellegimus nos electionem habere quomodo cuilibet condicioni respondere possumus. Apertis spiritalibus oculis, videmus nos amare posse quam defensos, ignoscere potius quam iratos, fidentes Deo quam timidos. Cum poenitentia est de via praeparando, reformatio est circa veritatem cognoscendam, quae nos ex nostris statibus negativis ducere potest. Sed processus non terminatur ad poenitentiam et reformationem. Modo poenitere non possumus vel verum intelligere. Plus nobis opus est quam animi mutatio; opus est etiam nobis cordis mutatione. Hoc significat verum esse etiam volendum ac vivendum. Hic gradus in processu appellatur “regeneratio”. Novae voluntatis progressus est primum se cogere ad vivendum secundum veritatem, ac tandem amare vivere secundum veritatem. ⁹

In summa, totus hic processus vocatur poenitentia, reformatio et regeneratio. poenitentia est de via . Reformatio est veritatis . Et regeneratio est de vita , quae nascitur in nobis sicut nova voluntas. Sed potius quam destinatio corporalis, hi tres gradus progressus spiritualis sunt, qui vocantur via, veritas et vita. Singulis stadiis nos ducit ad locum quem Iesus nobis parat nosque invitat ut ingrediamur. Unde ait: Ubi ego sum, et vos eritis.

---

nemo venit ad Patrem nisi per me

---

Cum dixisset quod est via, veritas et vita, dicit Iesus: Nemo venit ad Patrem nisi per me.Johannes 14:6). Iesus quidem verbis suis viam docet et vitae ostendit viam, sed plus est quam magnus magister vel spiritualis ductor illustratus. Ipse via est . Unde vere potest dicere: Nemo venit ad Patrem, nisi per me. Cum Iesus « Patrem » appellat, divinam bonitatem in se refert. Ipse anima. Cum autem dicit filium, significat veritatem divinam procedens et manifestans divinam bonitatem in forma visibili. Hac de re Iesus notus est et affabilis. Verba eius et exempla intelligi, in vitam, imitari, et vivere possunt. Quatenus homines hoc faciunt, pergunt per Filium visibilem Iesum, qui est divina veritas in terris, ad Patrem invisibilem, qui est divina bonitas. Cum ergo dicit, nemo venit ad patrem nisi per me, loquitur de veniendo in quo veritas et bonitas coniunguntur. Ad statum genuini amoris accedere non possumus nisi prius secundum vitam aeternam veritatem. Ad Patrem ergo accedere per Iesum significat, simpliciter bonas divinae bonitatis (qui « Pater » nuncupatur) experiri, per vivendum secundum veritatem divinam quam Iesus docet (qui « Filius » appellatur). ¹⁰

Sed hoc non est intelligendum, quod pater et filius sunt tantum conceptus abstracti. In terra ipse Deus venit in carne, sub nomine Iesu Christi. Infinitus, incomprehensibilis Deus Se homini divinitus revelavit qui amat, docet, patitur et habitat in populo suo ut serviens. Eodem tempore, anima intima Iesu, fons ipsius vitae, est semper Deus, infinitus et indivisibilis.

---

"Si cognovissetis me ..."

---

Cum dixisset discipulis suis neminem posse uenire ad Patrem nisi per ipsum, dicit Iesus: "Si cognovissetis me, et Patrem meum utique cognovissetis".Johannes 14:7). Id est, si secundum veritatem, quam Iesus docuit, vere cognovissent, intellexissent et vixissent, cognoscerent et experirentur in veritate bonitatem. Hoc autem discipuli nondum possunt intelligere. Denique Iesus numquam iis directe indicavit Deum incarnatum. Intelligitur ergo adhuc discipuli de Iesu et de Patre ut separatis rebus cogitant. Dicit ergo Philippus : Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis.Johannes 14:8).

Consequentia rogationis Philippi est ut Iesus eum quodammodo introduceret ad aliam personam vocatam "Patrem". Quod quidem fieri non potest, quia Pater in Iesu iam adest ut immensus amor et misericordia. Dicit ergo Iesus: Tanto tempore vobiscum sum, et non cognovistis me? Philippe, qui videt me, videt et Patrem. Non creditis quia ego in Patre et Pater in me est? (Johannes 14:9-10).

Cum Iesus dicit quod in Patre et Pater in Ipso est, loquitur de mutua necessitudine boni et veri. Cum uniuntur, bonum est in vero, ac verum est in bono; Puta parentem puerum manere in area narrat, cibum sanum comedere, vel rationabili tempore cubitum ire. quae vera cum in se habent bonitatem, sunt ex amore;

Veritas, quam puer in area manere debet, amorem parentis continet tuendi puerum a periculo. Veritas quod puer cibum sanam manducat et hora rationabili cubitum ibit, amorem parentis in sanitate et bene esse prolis continet. Haec est bonitas intus in veritate, amor in verbis. Similiter amor et bonitas sunt in omni veritate, quam Iesus loquitur, et omnis veritas, quam Iesus loquitur, ex amore est. Hoc est quod dicit Iesus: Ego in Patre, et Pater in me est.

Quod non solum ad verba quae Iesus loquitur, sed etiam opera quae facit. Omnia, quae Iesus dicit et facit, ex amore divino in Ipso est, quem vocat « Patrem ». sicut dicit Iesus verba quae ego loquor vobis a me ipso non loquor Pater autem in me manens facit opera.Johannes 14:10). Iesus dicit quod verba et opera eius unum sint cum amore suo. Amor, quem Iesus « Patrem » appellat, magnus est motivus, divinus impetus, qui omnem generosam cogitationem et benevolum studium parit.

Dicit ergo Iesus, "Credite mihi quia ego in Patre et Pater in me est, aut propter ipsa opera mihi credite" (Ioan. I, 9).Johannes 14:11). Etiamsi Philippus non potest plene intelligere quomodo Jesus et Pater unum sunt, recordetur mirabilium operum quae fecit Jesus, quae non potuerunt fieri, nisi per Divinitatem quae in illo manet. Qua de causa inter multa nomina, quae Iesum describunt, unum primorum est « Mirabile ». Sicut scriptum est in scripturis hebraicis: "Admirabilis, Paraclitus, Deus, Pater, Princeps pacis" vocabitur.Esaias 9:6). ¹¹

---

Usus

---

Iesus valedicens incipit discipulis, dicens: Credis in Deum. et in me credite. Procedente facto, Iesus omnia quae potest adiuvare Suos discipulos intelligit Ipsum et Patrem unum esse, non sicut duo homines, qui idem consilium habent, unum sunt, sed sicut bonitas et veritas unum sunt. Uti analogia, Iesus et Pater unum sunt ut calor et lux unum sunt in flamma candelae. Hanc opinionem, Iesum non solum Patri esse socium, sed unum cum Patre esse crucialum est. Iuvat nos intellegere Iesum plus esse quam virum admirandum, vel ad imitandum munus exemplar. Ipse est incarnatio Dei viui. Si hoc non credimus, eius verba in vita nostra limitatam habent vim. Sed si credimus Iesum esse Deum in forma humana loquentem nobis, mirabile est in verbis eius virtus. Pro usu adhibita, accipe unam ex dictis hactenus in hoc capite, et cum divina potestate tibi loquatur. Verbi gratia: Non turbetur cor vestrum: aut nemo venit ad Patrem nisi per me: aut ubi ego sum, ibi et vos eritis. Sicut superius in hoc evangelio dixit Jesus, "Verba ego loquor vobis, spiritus et vita sunt" (Johannes 6:63).

---

Maiora Opera

---

12. Amen, amen dico vobis: Qui credit in Me, opera quae ego facio, et ipse faciet, et maiora horum faciet, quia vado ad Patrem meum. 13 Et quodcumque petieritis in nomine meo, hoc faciam, ut glorificetur Pater in Filio. 14. Si quid petieritis me in nomine meo, hoc faciam.

---

Apertio verba vale discursus focus in credendi. Dixit Jesus discipulis suis : Creditis in Deum. et in me credite.Johannes 14:1). Procedente sermone, Iesus fidei beneficia describit. Ait: Amen dico vobis, qui credit in me, opera quae ego facio, et ipse faciet; et maiora horum faciet, quia ad Patrem vado.Johannes 14:12).

In hoc evangelio multa iam miracula fecit Iesus. Conversus aquam in vinum, filius nobilis viri, infirmus ambulavit, pavit quinque millia hominum de quinque panibus et duobus piscibus, ambulavit super mare, caeci visum restituit, et Lazarum resuscitavit a mortuis. Et tamen Iesus discipulis suis promittit se maiora his miracula facturos. Sed dum miracula quae fecit Iesus, spiritualia repraesentabant principia, erant tamen miracula corporalia . Cum ergo Iesus dicat discipulis suis quod maiora opera faciant, dicit se in alio gradu signa facturos. Aperient oculos caecos spiritualiter , ut homines sibi veritatem videre possint. Populos hortabuntur spiritualiter paralytici ad ambulandum in via mandatorum. Homines mortuos spiritualiter excitabunt ut resuscitatam vitam gratuiti servitii resurrecturi sint. Adiuvabunt homines ad supergrediendum sollicitudinem suam cum se et rebus mundi naturalis, ut fruantur bonis novae vitae, ubi Deum amant et alios amant, prima prima eorum evadet. Omnibus his modis « maiora » opera facient spiritalia quae sunt longe maiora quam terrena miracula. ¹²

Sed ut haec maiora opera faciant, discipuli debebunt orare in nomine Iesu: "Quodcumque petieritis in nomine meo," dicit eis, "Hoc faciam." Et iterum: Si quid petieritis me in nomine meo, hoc faciam.Johannes 14:13-14). "Nomen Domini" significat omnes qualitates divinas, quae nos coniungimus cum Deo amante, sapiente et misericordi, qui nos penitus curat, et qui nos numquam derelinquet. Ideo aliquid petere "in nomine Domini" est in animo esse, in quo orando desideramus ut Dei qualitates in nobis sint. Hoc fundamentale requiritur ad "maiora" faciendum. ¹³

---

"Quia vado ad Patrem meum"

---

Maiora facturos se esse promisit Iesus discipulis suis, quia ad Patrem iturus est. Primo aspectu, hoc videtur esse contrarium intuitivo. Qualiter discessus eius maiora facere possit? Si aliquid, videtur quod per eius absentiam diminuantur eorum vires, non augeantur. Sed dictio iens ad Patrem meum, specialem significationem habet. Significat quod Iesus cum discipulis suis amplius praesens non erit, tamen spiritualiter cum eis praesens erit. Aliter ut diceret, Iesus iam non erit cum eis; magis in illis erit. In iis erit veluti pia, sapiens, interior praesentia, tacita motio in omni actu serviendi. Praeteritum triennium cum discipulis suis Iesus fuit. Ipse regebat, docebat, illustrabat et instruebat per verba et opera sua. Sed venit tempus quo cum eis erit altius et interius. Quamvis corporaliter cum eis non erit, spiritualiter in eis erit. Quae omnia in significatione plena continentur, quia vado ad Patrem meum. In Sacrae Scripturae sermone, « Pater » fons est omnis amoris et omnis bonitatis. Qui manet in amore et bonitate, agnoscens Deum et amans proximum, in Patre et Patre manet in persona illa. Haec est interior Dei praesentia. ¹⁴

---

Usus

---

Omnes vitam incipimus penitus ab iis qui nobiscum sunt. Puer ambulare discit manu parentis tenens. Sed tempus est cum puer manum parentis dimittit et incipit ambulare. Iuvenis musicus iuxta magistrum in scamno piano sedet. Sed die piano recitationis, puer musicus sine magistro adiuvante fungitur. Medicus discipulus annum consumit vel plus quam internus studens sub chirurgi ductu. Initio, chirurgus in operationibus corporaliter praesens fuit, docens et internus assistens. Chirurgicus cum intern. Tandem tamen tempus erit, cum internus operationem sine corporis auxilio chirurgi perficit. Quamvis chirurgus in cubiculo non sit, artes et habitus medicus vigilandi potest adhuc adesse in interno qui nunc factus est chirurgicus. Sollicita igitur cura cotidiana tua cogitatione cogitando circuma: Non est mecum iustus Deus; Deus intra me est. Hoc ergo cogitabat Iesus, quando dixit discipulis suis quia maiora facturi erant, quia iret ad Patrem. in illis erat ut fons amoris et sapientiae. Quotiescumque in operibus amoris et caritatis incumbis, Magnus Medicus in te est maximam omnium chirurgicam exercens - cor lapideum leniter removens et cor carneum reponens. Nova voluntas in te augetur. Bonus nuntius est ut huic processus participet, dum Dominus ab intus operationem dirigit. ¹⁵

---

Si me amas, mandata mea custodite

---

15. Si diligitis me, mandata mea servate. 16. Et ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum. 17. Spiritum veritatis, quem mundus capere non potest, quia non videt, nec scit; vos autem scitis, quia apud vos manet, et in vobis erit. 18. Non relinquam vos orphanos; Venio ad te. 19 Adhuc modicum, et mundus me jam non videt. quia vivo, et vos vivetis. 20 In illo die vos cognoscetis quia ego sum in Patre meo, et vos in Me, et ego in vobis. 21. Qui habet mandata mea et servat ea, ille est qui diligit Me; et, qui amat Me, amabitur a Patre meo, et Ego diligam illum, et manifestabo Me Ipsum. 22. Dicit ei Iudas, non Iscariot: Domine, quid factum est, quod manifestaturus es te nobis, et non mundo? 23. Respondit Jesus et dixit ei: Si quis diligit Me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus et mansionem apud eum faciemus. 24. Qui amat me verba mea non servat; et sermo quem audis, non est meus, sed patres qui me misit. 25. Haec locutus sum vobis apud vos manens.

---

Iesus promisit discipulis suis se opera maiora facturos. Sed ut hoc faciant, debent eum in oratione invocare, in nomine eius omnia postulantes. Hoc significat, ut quaerat qualitates quae ex fide et amore coniunguntur et coniunguntur. Secundum omnium Iesu testimonium, una tantum via erat eorum amorem et fidem in Ipsum demonstrandi. Sicut dicit in versu sequenti, Si diligitis me, mandata mea servate.Johannes 14:15). ¹⁶

Cantilena: «Si diligitis me, mandata mea servate» et «Si quis diligit me. Verbum meum servabit", pluries repetitur in oratione Iesu vale (see Johannes 14:21, 23, 24; et Johannes 15:10). Haec verba multo plus involvunt quam sicut praecepta cognoscentia, seu intelligenda, seu discutienda. Maxime vero eos velit, et, cum sit tempore, facere ea. ¹⁷

Quippe per nos mandata servare impossibile est. Virtus igitur a Deo petenda est nobis. Ideo Iesus nunc eis hanc promittit: "Et ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit tibi, ut maneat vobiscum in aeternum, Spiritum veritatis, quem mundus non potest accipere, quia non videt eum. nec cognoscit; vos autem cognoscitis eum, quia apud vos manet et in vobis erit.Johannes 14:16-17).

Iesus discipulis suis narrat se iam scire Spiritum veritatis, quia « habitat apud vos » (Lc 24,47).Johannes 14:17). Iesus de se loquitur, quia ipse quidem cum illis est ipso momento cum illis habitans. Sed promittit etiam, quod si fideles permanserint, secundum mandata eius et in ipso fidentes, non solum cum eis, sed erit in illis. Et hoc est quod, postquam discessit ab eorum praesentia corporali, erit cum eis in spiritu, sicut spiritus veritatis. Non relinquam vos, inquit, orphanos. "Veniam ad te" (Johannes 14:18).

Jesus dicit, quod cum venerit ad eos iterum, venturum sit Spiritum veritatis. Promittit se ad eos esse venturum, et cum iis esse, quas nunquam putaverunt. Veniet ad eos quasi interiorem praesentiam, corda eorum dilectione implens, mentes eorum ad altiorem intellectum aperiens, ad mandata eius servandos inspirans, eisque potestatem faciendi.

Pulchra est promissio, quam Iesus facit eam ante discessum suum. Sicut dicit: Modicum, et mundus me iam non videt; sed videbitis me.Johannes 14:19). Id est, cum Iesus non amplius visibilis est iis qui solum res mundi huius vident, adhuc eis qui res mundi sunt ad spiritum pertinentibus visibilem prospiciunt.

In uno gradu, Iesus discipulis suis narrat se de monumento resurrecturum esse et ad eos post crucifixionem venturum. Etsi mundus eum non iam visurus est, discipuli eius in resurrectione sua eum videbunt. Multi enim resurrectionis testimonium fidem confirmabunt - non solum in Iesu, sed etiam in veritate vitae extra sepulcrum. Sicut dicit Iesus, "Quia vivo, et vos vivetis" (Johannes 14:19). Et addit: In illo die cognoscetis quia ego sum in Patre meo, et vos in me, et ego in vobis.Johannes 14:20). Miraculum resurrectionis securum reddet divinitatis Iesu promissionem vitae aeternae.

Alio in ordine, Iesus etiam loquitur de voluntate eius mandata servandi. Quatenus id facimus, praesentiam Dei in vita nostra experiemur. In re spirituali, dum praecepta eius servare conamur, viam aperimus ut Deus ad nos veniat et in nobis habitet. Unde et Iesus subiungit dicens: "Qui habet mandata mea et servat ea, ille est qui diligit me; et qui amat me amabitur a Patre meo et ego diligam eum et manifestabo ei me ipsumJohannes 14:21). ¹⁸

Interrogatus, "Quomodo hoc fieri potuit?" (Johannes 14:22), Iesus momentum extollere pergit mandata servandi. Si quis diligit me, sermonem meum servabit. et Pater meus diliget eum, et ad illum veniemus et mansionem apud eum faciemus».Johannes 14:23). Quatenus vivimus secundum Iesu doctrinam, divina veritas et divinus amor nobiscum erunt et in nobis habitent. Si autem non secundum praecepta eius aut verba eius vivimus, sed propter seipsum, indicium est quod Deum non diligamus. Sicut dicit Jesus, "Qui non diligit Me, verba mea non servat" (Johannes 14:24).

Iesus ergo finaliter appellat discipulos suos nuntians verba quae ab amore procedunt. In sermone sacrae scripturae sic ponit: "Verbum quod audis, non est meum, sed Patris qui misit me" (Johannes 14:24). Essentialiter Iesus dicit praecepta, quae viam ad caelum aperiunt et nos in vitae aeternae gaudium ducunt, ex ipso amoris corde provenire. ¹⁹

Imprimis illud notabile est quod apud Matthaeum, Marcum et Lucam Jesus constanter observare mandata et praecepta scire (videatur ex. gr. Matthaeus 19:16; Marcus 10:19; et Luca 18:20). In evangelio secundum Ioannem Iesus autem loquitur de mandatis meis custodiendis. Si diligitis me, mandata mea custodite. Item, Si quis diligit me, sermonem meum servabit. Praecepta tua non sunt mutata. Adhuc sunt praecepta decalogi. Narrant quomodo diligamus Dominum, et quomodo diligamus proximum. Quid hic mutandum est, in Evangelio, secundum Ioannem, se ipsum esse auctorem mandatorum Iesus, eadem mandata, quae ante mille annos inscripta « Digito Dei » (Lc 3,10).Exodus 31:18).

Iterum Iesus demonstrat quod ipse et Pater unum sunt.

---

Promissio Spiritus Sancti

---

26. Et Paracletus, Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in nomine Meo, hic vos docebit omnia, et suggeret vobis omnia, quae dixi vobis. 27. Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis; non quomodo mundus dat, ego do vobis. Non turbetur cor vestrum neque formidet. 28. Audistis quia ego dixi vobis, Vado et venio ad vos. Si diligeretis me, gauderetis quia dixi ad Patrem vado, quia Pater meus maior me est. 29 Et nunc dixi vobis priusquam fiat, ut cum factum fuerit credatis. . 30 Iam non multa loquar vobiscum, venit enim princeps mundi et in me non habet quidquam; 31 Sed ut cognoscat mundus quia diligo Patrem, et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio. Surgite, eamus hinc.

---

Hoc caput incepit a verbis: Non turbetur cor vestrum.Johannes 14:1). Nuntius fuit fiduciae tranquillitatis, quae discipulis sub tempus venit. Dixerat Jesus, quod Judam traderet, quod Petrus negaret, et quod paulisper relinqueret discipulos suos. Sciens autem Jesus turbatos esse discipulos suos, ait illis : Hæc locutus sum vobis apud vos manens. Adiutor autem Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in nomine meo, docebit vos omnia et suggeret vobis omnia quae dixi vobis ».Johannes 14:26).

In discipulis, Spiritus Sanctus memorabit omnia quae didicerunt in triennio cum Iesu. Jesus autem jam non astitit coram eis, dicens eis quid censerent et quid facerent. Sed in eis erit ut Spiritus veritatis — Spiritus Sanctus — adiuvans eos ex memoria hauriunt ea quae in quaque re utilissima erunt.

Praeterea, Spiritus Sanctus pervestigationes revelabit in sensum verborum Iesu, quae gradatim altius in omnem aeternitatem fient. Causa est, quia verba Dei infinitas profunditates sapientiae continent. Enucleatio harum veritatum altius gradatim efficiet ut discipuli discant et crescunt, ac magis applicationes harum veritatum in vita sua videant. Dabit etiam eis potestatem ut secundum has crescentes perceptiones vivant. Inde est, quod Iesus dicit: "Ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, qui vobiscum in aeternum manebit".Johannes 14:16). ²⁰

Spiritus Sanctus in essentia est quod procedit ex unitate amoris divini et sapientiae. Hac de causa, experiri possumus etiam arctiorem Dei praesentiam, profundiorem eius Verbi intelligentiam, maioremque pacis sensum. Pax interna est quae pati non potest nisi cum influxibus infernalibus subjugantur et quiescunt, ac caelestia influxus apud nos influere et habitare permittit. Ideo dicit Iesus: "Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis; non quomodo mundus dat ego do vobis. Iesus deinde aperiens huius capitis verba repetit: « Non turbetur cor vestrum ». Et addit, nec formidet.Johannes 14:27). ²¹

Discipuli ne timeant ne Iesus relinquat, quia venturum se promittit. Sicut ipse dicit: "Audisti me dicere tibi, "Vado et venio ad te" (Johannes 14:28). Iesus eos vult intellegere, quod necesse est eius discessum, et si vere eum amant, non tristes sint, sed potius gaudebunt. "Si me amares," inquit, "gauderes, quia dixi, "Patrem vado, quia Pater maior me est" (Johannes 14:28).

Cum Iesus dicit se ire ad Patrem, significat se esse in processu humanitatis cum sua divinitate uniendi. Unusquisque enim hoc est uniendi veritatem cum amore, ex quo est, didicimus. Et hoc primo quidem, primo cognoscendo veritatem. Hoc magni est momenti, sed vivere secundum veritatem maioris est momenti. Amor est finis, propositum, finis. Et verum est medium adipiscendi ibi. Quatenus vivimus secundum veritatem, Patris experimur amorem. Hoc ergo est quod dicit Iesus: Vado ad Patrem, quia Pater maior me est.Johannes 14:28).” ²²

Similiter, cum veritatem in vita nostra ponere nitimur, « ad Patrem imus ». Hoc significat statum amoris veniendi. Cum hoc possit esse difficilis processus, est necessarius. Preterea ad summum gaudium ducit. Si hoc scirent discipuli, et si scirent laetitiam spiritalis incrementi, non solum gauderent, sed etiam crederent. Iesus dicit: « Haec omnia dixi vobis priusquam fiat, ut cum factum fuerit credatis »Johannes 14:29).

Uterque nostrum spirituale incrementum necessario implicat certamina spiritualia. Haereditaria et acquisita mala domanda sunt, ut in nobis nova nascatur natura. Simile est apud Jesum. Ille quoque pugnas tentationes saevas subire debuit ad superandas haereditarias naturam quam per humanam nativitatem acquisivit. Etsi multas pugnas iam subigebat cum subiugando inferna et glorificando Suam humanitatem, ultima adhuc pugna culmen antecessit. Prensio, cruciatus et crucifixio tantum horae sunt. Sicut Iesus dicit: « Princeps mundi venit » (Lc 3,19).Johannes 14:30). ²³

Sciens Iesus ultimam horam appropinquare, Iesus cognoscit se tantum tempus habere paucis ultimis verbis, pauca postrema verba discipulos suos iterum admonere, summum eorum officium esse mandata eius servare ut actum amoris in Deum. . Hoc ipsum est quod Iesus facere intendit. Sicut dicit, ut cognoscat mundus quia diligo Patrem, et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio.Johannes 14:31). Iesus exemplo docebit. Et quatenus discipuli Iesu exemplum sequuntur, alios amantes sicut eos diligit, cor eorum non turbabitur, et pax erit.

Solum ergo, mandata Dei servantes, status turbatos relinquere et ad superiora ascendere possumus. Sicut Iesus in clausulis huius sermonis valedicendi verba dicit: « Surgite, eamus hinc ».Johannes 14:31).

---

Usus

---

In tribus primis Evangeliis, Iesus interrogatur: "Quod est maximum mandatum?" Respondens dicit: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, in tota anima tua, et in tota mente tua. Deinde subiungit: Secundum simile est huic: Diliges proximum tuum sicut teipsum Matthaeus 22:37-39; Marcus 12:28-31; Luca 10:27). Cum haec duo praecepta duo magna genera amoris definiunt, Deum amare et proximum amare — Decem praecepta non restituunt. Causa est, quia praecepta decalogi nobis ostendunt quomodo diligamus. Deum diligimus non habendo alios deos coram se, non frustra nomen eius assumpto, et sabbati recordando. Honorando patrem et matrem proximum amamus, non homicidium, non adulterium, non furtum, non mendacium, non concupiscens. Haec mandata sine controversia, quae in monte Sina data sunt, in Evangeliis iterantur et altius penetrantur. Praxeos igitur amorem erga Deum et erga proximum tuum demonstra, mandata eius servans, non tantum ad litteram, sed etiam altius. Exempli causa, praeceptum exercent de non homicidio dicendo nihil criticum de aliquo vel de aliquo. Famam alicuius vano rumore non occides. Non occides gaudium. Ne destruas homines. sed per tres portas verba tua transeant: “sane est?”. "Verum est?" "Numquid utile?" Deinde, auxiliante Domino, esto qui alios sublevat. Mandatum custodis esto. Vita auctor esto. Sicut dicit Jesus, "Si diligitis me, mandata mea servate."

---

V:

433. (Vers. 5.) "Ex tribu Jehudae duodecim millia signati." - Quod significet amorem in Dominum, et quod omnes qui in illo sunt, in caelo sint et in caelum veniant, constat ex repraesentatione et inde significatione Jehudae et ejus tribus, quod sit amor in Dominum (de qua sequitur); ex significatione "duodecim millium", quod sint omnes et omnia (de qua supra, n. 430); hic omnes qui in illo amore sunt: et ex significatione "signatorum", quod sint qui distincti et separati ab illis qui in malo sunt, proinde illi qui in bono (de qua etiam supra, n. 427 [a]); quod sint illi qui in caelo sunt et in caelum veniunt, sequitur, illi enim "signabantur in frontibus", hoc est, separabantur a malis; illi enim sunt de quibus dicitur in capite 14 Apocalypseos,

"Agnus stans super monte Sionis, et cum Eo centum quadraginta quatuor millia habentes nomen Patris scriptum in frontibus suis:.... hi sunt qui cum mulieribus non polluti sunt, virgines enim, . . . empti de hominibus, primitiae Deo et Agno" (vers. 1, 3, 4):

per "montem Sionis" significatur caelum ubi est amor in Dominum; nam omnes qui significantur per "duodecim millia ex unaquavis tribu", Seu per "centum quadraginta quatuor millia, signatos in frontibus", sunt qui agnoscunt Dominum et amant Ipsum: quare prima tribus quae nominatur est tribus Jehudae, et per illam tribum significatur amor in Dominum; nam (ut supra, n. 431 [c] dictum est) repraesentatio caeli cadit secundum ordinem in quo tribus nominantur; et primum nomen seu prima tribus nominata est ex qua determinationes et significationes sequentium cum varietate fluunt.

[2] Praeterea in caelum nemo admittitur nisi a Domino, nam universum caelum est Ipsius; quare nemo ibi est et illuc venit, nisi qui agnoscit Ipsum et amat Ipsum. Amare Ipsum non est amare Ipsum quoad Personam, sed vivere secundum praecepta Ipsius, ut quoque Dominus apertis verbis docet apud Johannem,

"In illa die cognoscetis quod Ego in Patre meo, et Vos in Me et Ego in vobis: qui habet praecepta mea et facit illa, ille est qui amat Me:.... si quis amaverit Me, verbum meum servat; et Pater meus amabit illum, et ad illum veniemus et mansionem apud illum faciemus: qui non amat Me, verba mea non servat" (14:20, 21, 23, 24):

quod illi ament Dominum qui faciunt et servant praecepta et verba Ipsius, est quia praecepta et verba Ipsius significant Divina vera, et omne Divinum Verum procedit ab Ipso, ac quod procedit ab Ipso hoc Ipse est; quare cum homo est in illo quoad vitam, tunc Dominus est in illo et ille in Domino; unde dicitur, "Vos in Me et Ego in vobis", et quod "venturus et mansionem apud illum facturus"; hoc itaque est amare Ipsum. Amare etiam est conjungi, nam amor est conjunctio spiritualis, et conjunctio fit per receptionem Divini Veri doctrina et vita.

[3] Antequam ex Verbo ostenditur quod Per "Jehudam", seu per tribum a Jehudah nominatam, significetur amor in Dominum, dicetur quid "Jehudah" in omni sensu in Verbo significat. "Jehudah"significat in sensu supremo Dominum quoad amorem caelestem; in sensu interno regnum caeleste Domini, et Verbum; et in sensu externo doctrinam e Verbo quae est regni caelestis: et quia significat in supremo sensu Dominum quoad amorem caelestem, et in sensu interno regnum caeleste, etiam significat amorem in Dominum, nam hic amor est reciprocus apud hominem, et regnat in regno caelesti Domini. Sunt duo regna in quae universum caelum distinctum est, regnum caeleste et regnum spirituale; regnum caeleste consistit ex illis qui in amore in Dominum sunt, et regnum spirituale ex illis qui in amore erga proximum sunt: inde patet quid intelligitur per amorem caelestem et per amorem spiritualem. (Sed de his regnis videatur in opere De Caelo et Inferno 20-28.) Haec duo regna repraesentabant Judaei et Israelitae, Judaei regnum caeleste et Israelitae regnum spirituale.

Quod "Jehudah" etiam significet Verbum, est quia Dominus est Verbum; et Humanum assumpsit in illa tribu ut quoad Humanum quoque esset Verbum; secundum haec apud Johannem,

"In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum:.... et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos" (1:1, 14):

"Verbum" significat Dominum quoad Divinum Verum procedens ex Divino Amore Ipsius; inde est quod qui amant Divinum Verum quod in Verbo, faciendo illud, in Domini amore sint.

[4] Quod Dominus quoad amorem caelestem, et inde amor in Dominum, et quoque Verbum, per "Jehudam" significetur, constare potest ex sequentibus locis:

- Apud Mosen,

"Jehudah tu, celebrabunt te fratres tui; manus tua in cervice hostium tuorum: incurvabunt se tibi filii patris tui. Catulus leonis Jehudah; a praeda, fili mi, ascendisti: curvavit se, cubuit sicut leo, et sicut leo vetulus; quis suscitabit eum? Non removebitur sceptrum a Jehudah, et legislator ab inter pedes ejus, usque dum venit Schiloh, et Ei obedientia populorum: alligat ad vitem asellum suum, et ad vitem praestantem filium asinae suae: lavat in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum: ruber oculis a vino, et albus dentibus a lacte" (Genesis 49:8-12):

describitur hic per "Jehudam" in sensu spirituali regnum caeleste Domini, ac Ipse Dominus quoad amorem caelestem; amor caelestis est amor Domini receptus in regno caelesti, et amor spiritualis est amor Domini receptus in regno spirituali. Sequentia per ea verba significantur: "Celebrabunt te fratres tui" significat quod ecclesia caelestis prae reliquis eminens sit, "fratres" enim seu tribus nominatae a filiis Jacobi, qui fuerunt fratres ejus, significant ecclesiam: "manus tua in cervice hostium tuorum" significat quod infernalis et diabolica turba expelletur et detinebitur; "hostes" sunt illi qui ab inferno: "incurvabunt se tibi filii patris tui", significat quod vera omnia ecclesiae se submittent; "incurvare" est se submittere, ac "filii patris" ejus sunt omnia vera ecclesiae; nam illis qui in amore in Dominum sunt et inde in regno caelesti omnia vera ecclesiae insita sunt: "catulus leonis Jehudah" significat innocentiam cum viribus innatis; amor enim in Dominum in se spectatus est innocentia, haec significatur per "catulum", et vires ei innatae per "leonem": "a praeda, fili mi, ascendisti", significat liberationem plurium ab inferno; "curvavit se, cubuit sicut leo, et sicut leo vetulus", significat bonum amoris et verum inde in sua potentia, nam "curvare se", cum de leone, est mittere se in potentiam: "quis suscitabit eum" significat quod tutus sit ubicunque est, nec dimoveri possit ab infernis: "non removebitur sceptrum a Jehudah" significat quod non potestas recedet a bono amoris caelestis; "et legislator ab inter pedes ejus" significat quod nec vera Verbi a sensu ultimo ejus; "usque dum venit Schiloh" significat adventum Domini, et tunc tranquillum pacis; "et Ei obedientia populorum" significat vera ab Ipso, et conjunctionem per illa: "alligat ad vitem asellum suum" significat eccleSiam externam et ejus vera a Domino; "et ad vitem praestantem filium asinae suae" significat ecclesiam internam et ejus vera a Domino; "lavat in vino vestimentum suum" significat Humanum Domini externum seu naturale quod Divinum Verum ex Divino Amore Ipsius; "et in sanguine uvarum velamen suum" significat Humanum Domini internum seu rationale quod Divinum Bonum ex Divino Amore Ipsius: "ruber oculis prae vino" significat quod Humanum internum seu rationale non sit nisi Bonum; "et albus dentibus a lacte" significat [quod] Humanum externum seu naturale non sit nisi Bonum Veri. Ex singulis in descriptione illa constare potest quod per "Jehudam" non intelligatur Judah, sed aliquod eminens caeleste, quod ita describitur. (Sed illa singillatim explicata videantur in Arcanis Caelestibus, a n. 6363 ad ¹ 6381.)

[5] Apud Ezechielem,

"Tu fili hominis, sume tibi lignum unum, et scribe super illud, Jehudae et filiis Israelis et sociis ejus: deinde sume lignum unum, et scribe super illud, Josephi, lignum Ephraim et omnis domus Israelis . postea conjunge illa, unum cum altero tibi in lignum unum, ut sint unum ambo in manu ² mea. .... Ego accepturus lignum Josephi quod in manu Ephraimi et tribuum Israelis sociorum ejus, et adducam super illo cum ligno Jehudae, et faciam eos in lignum unum.... .... Ego accepturus filios Israelis ab inter gentes quo abiverunt, et congregabo eos a circuitu, et adducam eos super terram suam, et faciam eos in gentem unam super terra in montibus Israelis, et Rex unus erit omnibus illis in Regem; neque erunt amplius duae gentes, neque dividentur amplius in duo regna iterum; .... servus meus David Rex super eos, ut Pastor unus sit omnibus illis, utque in judiciis meis ambulent, et statuta mea custodiant, ac faciant ea; tunc ³ habitabunt super terra, quam dedi servo meo Jacobo, in qua habitarunt patres vestri, et habitabunt super illa illi et filii eorum, et filii filiorum eorum usque in aeternum, et David Servus meus Princeps illis in aeternum; et pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis erit cum illis, et dabo eos, et multiplicabo eos, et ponam sanctuarium meum in medio eorum in aeternum; sic erit habitaculum meum apud illos, et ero illis in Deum, et illi erunt Mihi in populum" ( ⁴ 37:16, 17, 19, 21, 22, [24,] 25-27);

quid haec significant nemo scire potest si non sciat quid "Jehudah" et "Israel", et quid "Joseph" et "Ephraim" significant: quod non Jehudah et Israel, nec Joseph et Ephraim, patet; nam dicitur quod "tribus Israelis dispersae inter gentes congregarentur et adducerentur super terram Canaanem", quodque "David erit rex et princeps illorum", et quod "cum Illo habitaturae in aeternum"; quis non scit quod tribus Israelis non congregari possint, et quod David non amplius erit rex super illis? Quare sciendum est, quid in sensu spirituali significatur per "Jehudam", quid per "filios Israelis", tum quid per "Josephum" et "Ephraimum", et porro quid per "Davidem", et quid per "terram Canaanem." Per "Jehudam" in sensu spirituali significatur regnum caeleste Domini, per "filios Israelis" regnum spirituale Domini; per "Josephum" et "Ephraimum" ac per "tribus Israelis dispersas et congregandas" intelliguntur illi qui infra illa regna sunt, quia non caelestes nec spirituales, sed naturales, et usque in bono vitae secundum religiosum suum:

[6] hi etiam sunt qui intelliguntur a Domino apud Johannem,

"Etiam alias oves habeo, quae non sunt ex ovili hoc; etiam illas oportet Me adducere, et vocem meam audient, et fiet unus grex, unus Pastor" (10:16);

hi enim in caelo non fuerunt ante adventum Domini, sed ab Ipso introducti postquam glorificavit Humanum suum: causa erat, quia Divinum procedens non prius ad illos extendi potuit. Qui haec scit, et quod per "Davidem" intelligatur Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Humano Ipsius, scire potest singula ibi in serie. Quod illa "scriberentur super duobus lignis", et quod duo illa ligna "conjungerentur in unum lignum", erat quia per "lignum" significatur bonum vitae, et omnis conjunctio in caelo fit per bonum, et secundum id.

(Quod "lignum" significet bonum vitae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 2784, 3720, 8354,)

[7] Apud Esaiam,

Dominus cum "tollet signum gentibus, et congregabit expulsos Israelis, et dispersa Jehudae colliget a quatuor alis terrae: tunc recedet aemulatio Ephraimi, et hostes Jehudae exscindentur; Ephraim non aemulabitur cum Jehudah, et Jehudah non angustabit Ephraimum; sed involabunt in humerum Philisthaeorum versus mare" (11:12-14):

haec dicta sunt de salvatione gentium, quae etiam significantur per "expulsos Israelis" et "dispersa Jehudae", dicitur enim quod Dominus "tollet signum gentibus"; per "expulsos Israelis" intelliguntur qui non [in] veris sunt sed usque in desiderio discendi illa, et per "dispersa Jehudae" intelliguntur qui in bono vitae et per id in amore in Dominum; nam qui amant facere bonum illi amant Dominum, Dominus enim est in illo bono quia id est ab Ipso: per "Ephraimum" intelligitur intellectuale hic concordans cum bono amoris; quod unum non discordabit cum altero, intelligitur per "Tunc recedet aemulatio Ephraimi, Ephraim non aemulabitur cum Jehudah, et Jehudah non angustabit Ephraimum": quod separabuntur ab illis qui in fide separata a charitate sunt, significatur per quod "involabunt in humerum Philisthaeorum versus mare"; "Philisthaei versus mare" sunt qui separant fidem a charitate seu a bono vitae; "mare est ultimum caeli ubi desinit, ac "involare in humerum" est rejicere et sic se separare.

[8] Apud Sachariam,

"Exulta, filia Zionis, clange, filia Hierosolymae; ecce Rex tuus venit tibi, justus et fidelis Ille.... .tendam Mihi Jehudam, arcum implebo Ephraimum, et excitabo filios tuos, Sion" (9:9, 13):

haec de adventu Domini et de instauratione ecclesiae ab Ipso apud illos qui in bono amoris et in veris doctrinae inde sunt: "filia Sionis" et "filia Hierosolymae" significat ecclesiam quae apud illos; "Rex tuus" qui "venit justus et fidelis" est Dominus ex quo bonum amoris et verum doctrinae: "tendam Mihi Jehudam, arcum implebo Ephraimum", significat quod ecclesia instauranda sit apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt, et in veris doctrinae inde; per Jehudam" hic intelliguntur qui in bono amoris in Dominum sunt, et per "Ephraimum" vera doctrinae; "Ephraim" enim significat intellectuale ecclesiae, et "arcus" doctrinam veri; (quod "arcus" significet doctrinam, videatur supra, n. 357 [a] , ubi etiam haec explicata sunt;) "filii Sionis" sunt illi. Quod non gens Judaica per "Jehudam" ibi intelligatur, nec Ephraim per "Ephraimum", patet; nam ecclesia Domini non instaurata est quia non recepta apud gentem Judaicam, et tribus Ephraimi tunc non erat.

[9] Apud eundem,

"Visitabit Jehovah Zebaoth gregem suum, domum Jehudae, et ponet eos sicut equum gloriae suae in bello; ex illo angularis, ex illo clavus, ex illo arcus belli: .... . potentem reddam domum Jehudae et domum Josephi servabo, et habitare faciam eos; .... hinc erunt sicut potens Ephraim, et laetabitur cor eorum sicut vino" (10:3, 4, 6, 7):

per "domum Jehudae" etiam hic intelligitur regnum caeleste Domini, quod consistit ex illis qui in amore in Ipsum sunt, et per "Ephraimum" intelliguntur qui in veris doctrinae inde sunt; nam omnes qui in regno caelesti Domini sunt, in veris doctrinae sunt, vera enim habent sicut insita et cordibus inscripta. (Videatur in opere De Caelo et Inferno 25, 26 reliqua videantur explicata supra, n. 355 [f] . 376 [d] .)

[10] Apud eundem,

"Jubila et laetare, filia Sionis; ecce Ego veniens ut habitem in medio tui...; tunc adhaerebunt gentes multae Jehovae in die illo, et erunt Mihi in populum . Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam" (2:14-16 [B.A. 10-12]):

quod hic per "Jehudam" non gens Judaica intelligatur, nec per "Hierosolymam" Hierosolyma, manifeste patet, nam agitur ibi de adventu Domini, quando gens illa prorsus recessit, ac Hierosolyma dein destructa fuit; et tamen dicitur quod "Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, et portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam"; quare per "Jehudam" intelliguntur illi qui in amore in Dominum sunt, et per "Hierosolymam" intelligitur ecclesia quoad doctrinam apud illos.

[11] Apud Nahum,

"En super montibus pedes evangelizantis, proclamantis pacem; feriare Jehudah festa tua, redde vota tua, quia non addet amplius per te transire belial, omnis exscindetur" (Nahum 2:1 [B.A. 1:15]):

etiam haec de Domino; adventus Ipsius intelligitur per "En super montibus pedes evangelizantis, proclamantis pacem"; per "feriari festa", et "reddere vota", significatur ex adventu Ipsius gaudere, et tunc colere Ipsum; per quod "non addet amplius transire per Jehudam belial, omnis exscindetur", significatur quod non malum apud illos, quia in Domino; haec non dici potuerunt de gente Judaica, sed de illis qui in amore in Dominum sunt; unde patet quod hi per "Jehudam" intelligantur.

[12] Apud Malachiam,

"Ego mitto angelum meum, qui parabit viam ante Me; et subito veniet ad Templum suum Dominus:.... tunc suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae, juxta dies saeculi et juxta annos priores" (3:1, 4):

quod haec dicta sint de adventu Domini, et quod per "angelum qui parabit viam ante Ipsum" intelligatur Johannes Baptista, notum est in ecclesia: quod tunc "suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae" significat quod tunc acceptus erit cultus ex bono amoris in Dominum: "minchah Jehudae" illum cultum significat; quod non acceptus fuerit cultus gentis Judaicae et Hierosolymae, constat, nam non agnoverunt Dominum, sed Ipsum prorsus reprobaverunt: "juxta dies saeculi et juxta annos priores" significat juxta cultum in ecclesiis antiquis; Antiquissima Ecclesia quae ante diluvium et in amore in Dominum, intelligitur per "dies saeculi" seu "aeternitatis", et Ecclesia Antiqua quae post diluvium, quae fuit ecclesia spiritualis, intelligitur per "annos priores."

[13] Apud Joelem,

"Fiet in die illo stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, et omnes rivi Jehudae fluent aquis; et fons e domo Jehovae exibit et irrigabit flumen schittim: Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum vastitatis, propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua: at Jehudah in aeternum sedebit, et Hierosolyma in generationem et generationem" (4 [B.A. 3:18-20] 18-20):

agitur etiam ibi de adventu Domini, ac de novo caelo et de nova terra tunc; et per quod "montes stillabunt mustum significatur quod ex bono amoris omne verum; (quod "montes" significent bonum amoris, videatur supra, n. 405 [a-f] , et quod "vinum et mustum" significet verum, etiam supra, n. 376 [a-f] ;) per quod "colles fluent lacte" significatur quod ex bono charitatis erga proximum vita spiritualis; et per quod "omnes rivi Jehudae fluent aquis" significatur quod ex singulis Verbi vera per quae intelligentia: per quod "fons e domo Jehovae exibit et irrigabit flumen schittim" significatur quod ex caelo a Domino verum doctrinae, quod illustrabit illos qui in cognitionibus et scientiis sunt: "Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum vastitatis", significat quod principia falsa et mala amoris sui, utraque ex naturali homine, destruentur; "propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua", significat propter falsificata vera et adulterata bona Verbi, quae corruperunt et destruxerunt; "Jehudah in aeternum sedebit, et Hierosolyma in generationem et generationem", significat quod Verbum et inde doctrina genuini veri permansura sint in aeternum apud illos qui in amore in Dominum sunt. Inde etiam patet quod non Jehudah per "Jehudam" nec Hierosolyma per "Hierosolymam" ibi intelligatur.

[14] Apud eundem,

"Tyre et Zidon, et omnes termini Philisthaeorum, ...cito reducam retributionem in caput vestrum, propterea quod argentum meum et aurum meum sumpsistis, et desiderabilia bonorum meorum intulistis in templa vestra; et filios Jehudae et filios Hierosolymae vendidistis filiis Graecorum, ut longe removeritis eos a terminis eorum" (4 [B.A. 3:4-6] 4-6):

per "Tyrum" et "Zidonem" ac per "Philisthaeos" intelliguntur qui falsificaverunt vera et bona Verbi; "argentum meum et aurum meum" significant vera et bona illa; et "inferre illa in templa sua" significat illa falsificare et profanare: "filios Jehudae et filios Hierosolymae vendere filiis Graecorum" significat pervertere et falsificare omnia vera et bona Verbi; "filii Jehudae" sunt bona Verbi, "filii Hierosolymae" sunt vera ejus, et "filii Graecorum" sunt falsa; "longe removere illos a terminis illorum" significat procul ab ipsis veris. Qui non scit sensum spiritualem Verbi, credere potest quod illi qui in Tyro et Zidone et in Philisthaea erant vendiderint filios Jehudae et Hierosolymae ad Graecos; sed est propheticum, in quo gentes quae nominantur significant res ecclesiae.

[15] Apud Jeremiam,

"In diebus illis ibunt domus Jehudae et domus Israelis, et venient una e terra septentrionis super terram quam hereditare feci patribus vestris" (3:18):

haec etiam de adventu Domini, et de nova ecclesia ab Ipso; adventus Ipsius intelligitur per "in diebus illis", et nova ecclesia per "domum Jehudae et domum Israelis", ecclesia quae ex illis qui in amore in Dominum sunt per "domum Jehudae", et ecclesia quae ex illis qui in charitate erga proximum sunt, et vocatur ecclesia spiritualis, per "domum Israelis": quod "venient una e terra septentrionis super terram quam hereditare feci patribus vestris" significat quod ex ignorantia et ex falsitatibus in quibus tunc, in cognitiones et in lucem veri quae ecclesiae, venturi sint; "terra septentrionis" significat statum ignorantiae et falsum religionis; "terra quam hereditarunt patres" significat ecclesiam quae in cognitionibus et in luce veri. Haec dicta sunt de gentibus, ex quibus nova ecclesia instauranda; quod non domus Jehudae, nec domus Israelis tunc, nempe cum fuit Dominus in mundo, e terra septentrionis venerit, notum est; Judaei enim tunc erant in terra Canaane, et Israelitae erant dispersi.

[16] Apud eundem,

"Ecce dies venientes, ...cum suscitabo Davidi Germen justum, qui regnabit Rex et prosperabitur, et faciet judicium et justitiam in terra: in diebus Ipsius salvabitur Jehudah, et Israel habitabit secure; et hoc nomen Ipsius quod vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia nostra" (23:5, 6; 33:15, 16):

manifeste hic de Domino, qui est "Germen Davidis", et qui "regnabit Rex", et qui vocabitur "Jehovah Justitia nostra": quod "in diebus Ipsius salvabitur Jehudah, et Israel habitabit secure", significat quod salvandi qui in amore in Ipsum et in charitate erga proximum sunt (ut supra). Quod non Jehudah salvatus sit, nec quod Israel revocatus aut revocari potuerit, ut habitaret secure, hoc est, absque infestatione a malis et falsis, constat.

[17] Apud eundem,

Reducam Israelem ad habitaculum illius, ut pascat in Carmele et Baschane, ac in monte Ephraimi et Gileade saturetur anima ejus: in diebus illis et in tempore illo .... quaeretur iniquitas Israelis et peccata Jehudae, et non invenientur" (50:19, 20):

etiam haec de instauratione ecclesiae a Domino apud gentes, quae per "Israelem qui reducetur ad habitaculum suum", similiter per "Jehudam cujus peccata non invenientur", intelliguntur; quod ducendi a Domino ac instruendi in bono charitatis, intelligitur per quod "pascent in Carmele et Baschane, et in monte Ephraimi et Gileade."

[18] Apud Sachariam,

"In die illo...percutiam omnem equum stupore, et equitem ejus amentia, et super domum Jehudae aperiam oculum meum: .... in die illo ponam duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis, et sicut facem ignis in manipulo, ut comedant ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca, ut habitet amplius Hierosolyma, sub se in Hierosolyma; servabit Jehovah tentoria Jehudae primo" (12:4, 6, 7):

agitur ibi de devastatione ecclesiae prioris, et de instauratione ecclesiae novae a Domino; devastatio ecclesiae prioris describitur per "In die illo percutiam omnem equum stupore et equitem amentia"; per "equum" enim significatur intellectus veri apud hominem, et per "equitem" intelligentia (videatur supra, n. 355): per "domum Jehudae" significatur ecclesia apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt; de illa dicitur quod Dominus "super illam aperiet oculum suum": quod mala quae ab inferno dispergentur ab illis et apud illos, et quoque falsa, significatur per quod "ponet duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis, et sicut facem ignis in manipulo, ut comedant ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca": quod ecclesia illa tuta erit ab infestatione malorum et falsorum, significatur per quod "habitabit Hierosolyma sub se in Hierosolyma"; et quod Dominus omnino salvabit illos qui in amore in Ipsum sunt, significatur per quod "Jehovah servabit tentoria Jehudae primo."

[19] Apud Esaiam,

"Verbum" Jehovae "super Jehudam et Hierosolymam: Fiet in posteritate dierum stabilis erit mons Jehovae in caput montium, et elatus prae collibus; et confluent ad eum omnes gentes; et ibunt populi multi, et dicent, Ite et ascendemus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi, qui docebit nos de viis suis, et eamus in semitis ejus" (2:1-3):

haec quoque dicta sunt de nova ecclesia a Domino; per "montem Jehovae", qui tunc stabilis et in caput montium, intelligitur Sion, et significatur ecclesia caelestis, et amor in Dominum qui est illis qui ab ea ecclesia; quod hoc ecclesiae primarium sit, crescet et vires sumet, significatur per quod "erit in caput montium et elatus prae collibus"; quod illi qui in bono sunt agnituri sint Dominum et accessuri ad ecclesiam, significatur per "confluent ad eum montem omnes gentes"; "gentes" significant illos qui in bono caelesti sunt, quod est bonum amoris in Dominum, ac "populi" qui in bono spirituali sunt, quod est bonum charitatis erga proximum; de his dicitur "Ibunt populi multi et dicent, Ite et ascendemus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi."

(Quod "gentes" significent illos qui in bono caelesti sunt, ac "populi" illos qui in bono spirituali, videatur supra, n. 331.)

[20] Apud eundem,

"Jehovah Redemptor tuus, et Formator tuus ab utero stabiliens verbum servi sui, et consilium legatorum suorum perficit, dicens Hierosolymae, Habitaberis; et urbibus Jehudae, Aedificabimini; et vastitates ejus erigam" (44:24, 26):

agitur etiam ibi de adventu Domini, qui est "Jehovah Redemptor tuus, et Formator tuus ab utero"; "Redemptor" dicitur ex eo quod liberaverit ab inferno, et "Formator ex utero" ex eo quod regeneret hominem: praedictio a prophetis de Ipso et de salvatione hominum intelligitur per "Stabiliens Verbum servi sui et conSilium legatorum suorum perficit": quod illi Salvandi qui ab ecclesia Ipsius sunt, et quod illi instruendi in veris doctrinae caelestis, intelligitur per "dicens Hierosolymae, Habitaberis; et urbibus Jehudae, Aedificabimini"; "Hierosolyma" est ecclesia, et "urbes Jehudae" sunt vera doctrinae caelestis: quod falsitates, quae destruunt ecclesiam, discutientur, intelligitur per "Vastitates ejus erigam." Quod a Domino non dictum sit quod Hierosolyma habitaretur, et quod urbes Jehudae aedificarentur, sed quod Hierosolyma destrueretur, quod etiam factum, notum est.

[21] Apud eundem,

"Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi, et servi mei habitent ibi" (65:9):

hic per "Jacobum" et per "Jehudam" non intelligitur populus ex Jacobo et gens ex Jehudah, sed ecclesia a Domino instauranda; per "Jacobum" ecclesia quae in bono vitae, et per "Jehudam" ecclesia quae in bono amoris in Dominum; ita per "Jacobum" ecclesia externa, et per "Jehudam" ecclesia interna: per "semen" intelligitur charitas et fides, et per "montes" intelliguntur bona amoris: illi qui in charitate sunt, vocantur "electi"; et illi qui in veris ex bono amoris, vocantur "servi"; quare dicitur "ut possideant eum electi, et servi mei habitent ibi."

[22] Apud Ezechielem,

"Jehudah et terra Israelis fuerunt negotiatores tui in triticis minnith et pannag et melle, et oleo et balsamo, dederunt negotiationem tuam" (27:17):

haec dicta sunt de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, inde etiam per "Tyrum" significantur cognitiones veri et boni quae ecclesiae; agitur ibi de mercaturis et negotiationibus ejus, per quas describitur quomodo cognitiones illae comparantur, hic quaenam comparantur ex Jehuda et ex terra Israelis; et quia per "Jehudam" significatur bonum amoris, et per "Israelem" verum ex illo bono, ideo dicuntur negotiationes ejus esse "in triticis minnith et pannag, et in melle et in oleo et in balsamo", quia per "tritica minnith et pannag" significantur vera et bona ecclesiae omnis generis, per "mel" bonum amoris in naturali homine, per "oleum" bonum amoris in spirituali homine, et per "balsamum" vera quae ex bono grata sunt. (Videatur supra, n. 375, ubi haec amplius explicata sunt.) Ex mercaturis in eo capite memoratis, et in sensu spirituali intellectis, manifeste patet quid per varias gentes ibi memoratas significatur, ita quid per "Jehudam" et per "Israelem"; mercaturae enim ibi indicant.

[23] Quod per "Jehudam" non intelligatur gens Judaica, constare etiam potest apud Ezechielem (cap. 48), ubi agitur de nova terra quae distribuenda erit inter duodecim tribus Israelis, quae tribus etiam ibi nominantur, et quam partem terrae unaquaevis possessura est; et ibi multum de tribu Jehudae, et quod Sanctuarium in medio ejus (vers. 8-22); ex quibus manifeste patet quod per "tribus" ibi nominatas non intelligantur tribus illae, fuerunt enim undecim dispersae, ac factae gentes, a quibus non dignoscuntur, fuerunt enim in perpetuum exilium abductae: tum etiam patet quod per "terram" ibi non intelligatur terra sed ecclesia, proinde per "tribus" ibi nominatas talia quae sunt ecclesiae, ac per "Jehudam" ibi ecclesia caelestis seu ecclesia quae in amore in Dominum, in qua idcirco est Sanctuarium.

[24] Simile per "Jehudam" et "Israelem" intelligitur apud Davidem,

"Factus est Jehudah in sanctuarium, et Israel in dominia Ipsius" (Psalmuss 114:2):

"sanctuarium" significat in supremo sensu Ipsum Dominum, ac in respectivo cultum Ipsius ex bono amoris; per "Israelem" significatur verum ecclesiae ex illo bono; et quia omnis potentia est veris ex bono, seu bono per vera, ideo dicitur quod "Israel factus sit in dominia Ipsius." Quoniam per "Jehudam" significatur regnum caeleste Domini, et per "Israelem" regnum spirituale Domini (ut supra dictum est), et regnum caeleste est quod constituit sacerdotium Domini in caelo, et regnum spirituale quod constituit regium Domini (videatur in opere De Caelo et Inferno 24, 226), inde est quod Dominus in Verbo dicatur "Rex", et apud Evangelistas,

"Rex Judaeorum" (Matthaeus 2:2; Johannes 18:33, 37; 19:19):

et per Dominum ut "Regem Judaeorum" intelligitur Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius; inde "reges" in Verbo significant vera quae ex bono (videatur supra, n. 31).

[25] Apud Jeremiam,

"Ecce dies venientes, .... quibus seminabo domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae;.... et quibus pangam cum domo Israelis et cum domo Jehudae foedus novum:.... hoc foedus quod pangam cum domo Israelis post dies hos, .... dabo legem meam in medio eorum, et super cor eorum scribam illam, et ero illis in Deum, et erunt Mihi in populum" (31:27, 31, 33, 34):

per "dies venientes" etiam hic intelligitur adventus Domini; quare non intelligitur quod novum foedus tunc pangeretur cum domo Israelis et cum domo Jehudae, sed cum nova ecclesia a Domino instauranda, quae intelligitur per "domum Israelis" et per "domum Jehudae", quorum in medio daretur lex et scriberetur super cor; quod hoc non factum sit cum domo Israelis et cum domo Jehudae notum est, nam foedus cum Domino prorsus rejecerunt, et quoque hodie similiter: "foedus" significat conjunctionem cum Domino per amorem in Ipsum, ex qua conjunctione datur lex seu Divinum Verum in illis, tam in doctrina quam in vita eorum, quod est "lex in medio" et " ⁵ scripta super cor": "seminare domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae" significat reformare illos qui e nova ecclesia per vera et bona quae intelligentiae et affectionis; "semen" est verum, "homo" est intelligentia, et "bestia" est bonum affectionis; quod "bestia" id significet, ostendetur in sequentibus.

[26] Apud Sachariam,

"Venient populi multi et gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma, et ad deprecandum facies Jehovae:.... in ⁶ diebus illis apprehendent decem viri ex omnibus linguis gentium alam viri Judaei, dicendo, Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum vobiscum" (8:22, 23):

qui non scit quod per "Judaeum" intelligantur illi qui in amore in Dominum sunt, et inde in veris doctrinae, facile adducentur ad credendum quod haec dicta sint de Judaeis, et de introductione illorum in terram Canaanem, et quod tunc omnes alii qui salvari volunt apprehendent alam vestis illorum, orantes ut liceat comitari; sed qui scit quod haec non dicta sint de aliqua introductione in terram Canaanem ad Hierosolymam ibi, et quod per "Judaeum" non illi ex gente illa intelligantur, sed quod per "Hierosolymam" intelligatur nova ecclesia a Domino instauranda, ac per "Judaeum" omnis qui in bono amoris in Dominum est, ac per "alam Judaei" verum ex illo bono, scire potest quid omnia in illo capite et quid illa verba in specie significant: agitur enim ibi de convocatione et accessione gentium ad ecclesiam, ac per "Judaeum" intelliguntur qui agnoscunt Dominum et amant IpSum, ac per "apprehendere alam ejus" desiderium sciendi verum ab Ipso, ac per "decem viros ex omnibus linguis gentium" intelliguntur omnes ex quacunque religione; "decem viri" significant omnes, et "linguae gentium" significant religiosa.

[27] Ex his constare potest quantum hallucinantur qui credunt quod Judaei in fine temporum convertentur ad Dominum, ac introducentur in terram Canaanem; qui sunt illi qui credunt quod per "terram", per "Hierosolymam", per "Israelem" et per "Jehudam" in Verbo, intelligatur terra Canaan, urbs Hierosolyma, populus Israeliticus et gens Judaica. Sed ignoscendi sunt qui hactenus id crediderunt, quia non sciverunt aliquid de sensu spirituali Verbi; ita non quod per "terram" significetur ecclesia, per "Hierosolymam" illa quoad doctrinam, per "Israelem" illi qui ab ecclesia spirituali sunt, et per "Jehudam" illi qui ab ecclesia caelesti; tum quod ubi agitur apud Prophetas de introductione illorum in terram Canaanem, intelligatur introductio fidelium in caelum et in ecclesiam: quod etiam factum est cum Dominus in mundum venit, nam tunc introducti sunt in caelum omnes illi qui in bono charitatis vixerunt, et Deum sub Humana forma coluerunt; qui reservati sunt sub caelo usque ad adventum Domini, ac introducti postquam Dominus glorificavit Humanum suum. Hi sunt qui intelliguntur in pluribus locis in Verbo Prophetico, ubi agitur de captivitate filiorum Israelis et Jehudae, ac de reductione eorum in terram; intelliguntur etiam illi qui introducendi erant in ecclesiam et inde in caelum e terris post adventum Ipsius, non modo ubi Christiana Religio recepta est, sed etiam ubivis alibi; hi et illi sunt qui intelliguntur in multis locis ubi nominatur Israel et Jehudah et Hierosolyma, et agitur de introductione in terram (Ut in sequentibus:-Esaias 10:21, 22; 11:11, 12; 43:5, 6; cap. 49:10-26; 56:8; 60:4; 61:1-5, 9: Jeremias 3:12-20; 16:15, 16; 23:7, 9; 30:2-11; 31:1-14, 23-49; 33:6-18; Ezechiel 16:60-62; 20:40-42; 34:11-16; 37:21-28; 39:21-29; Hoschea 3:5; Joel 2:18-27; 3:5 [B.A. 2:32] : Amos 9:12-15 et alibi).

[28] Sint pro exemplo bina haec loca, ex quibus Judaei sibi persuadent, et quoque Christiani credunt, quod gens Judaica, reditura sit in terram Canaanem, et prae reliquis salvanda:

Apud Esaiam,

"Tunc adducent omnes fratres vestros ex omnibus gentibus, munus Jehovae, super equis et super curru, et super rhedis cameratis, et super mulis, et super veredariis, ad montem sanctitatis meae Hierosolymam:.... et quemadmodum caeli novi et terra nova, quae-acturus sum, stabunt coram Me, ...sic stabit semen vestrum et nomen vestrum" (66:20, 22):

(quid illa significant, videatur supra, n. [355 [c] ,] 405 [e] , ubi explicata sunt): per "novum caelum" et "novam terram" intelligitur caelum et ecclesia ex illis qui salvandi a Domino postquam glorificavit Humanum suum, ut supra dictum est.

[29] Apud eundem,

"Tollam erga gentes manum meam, et erga populos attollam signum meum, ut adferant filios tuos in sinu, et filias tuas super humero apportent: erunt reges nutritii tui, et principes [feminae] eorum lactatrices; facies ad terram incurvabunt se Tibi, et pulverem pedum tuorum lingent" (49:22, 23):

agitur in toto illo capite de adventu Domini, et de salvatione illorum qui recipiunt Ipsum, ut manifeste patet a versibus 6, 7, 8, 9, illius capitis; proinde non de salvatione Judaeorum, minus de reductione illorum in terram Canaanem. Quod gens Judaica in allatis locis non intellecta fuerit, constare etiam potest ex eo, quod gens pessima fuerit, et corde idololatra; et quod non introducta sit in terram Canaanem propter aliquam cordis bonitatem et justitiam, sed propter promissionem factam patribus eorum; et quod nulla ecclesiae vera et bona fuerint apud illos, sed falsa et mala, et quod ideo rejecti et expulsi ex terra Canaane; ut conStare potest ex omnibus illis locis in Verbo ubi gens illa describitur.

[30] Qualis illa gens fuit et futura est, quod pessima, describitur a Mose in Cantico, his verbis,

"Occultabo, facies meas ab illis, videbo quid posteritas eorum; generatio enim perversionum ⁷ illi, filii in quibus fidelitas non:.... dixerim, In extremos angulos ejiciam illos, cessare faciam ab homine memoriam eorum;.... nam gens perdita consiliis illi, nec in illis intelligentia;.... de vile Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae, uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis; venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele. ⁸ Nonne illud absconditum apud Me, obsignatum in thesauris meis? Mihi vindicta et retributio" (Deuteronomius 32:20-35):

describitur ibi qualis ecclesia est apud illos, quod nempe in diris falsis ex malo; ecclesia apud illos qualis est intelligitur per quod "de vite Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae"; "vitis" significat ecclesiam: falsa ex malo quae illis intelliguntur per quod "uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis, venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele"; "uvae" significant bona ecclesiae, at "uvae fellis ac botri amaritudinum" significant mala ex diris falsis; ipsa falsa eorum intelliguntur per "venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele"; "vinum" significat verum ex Verbo, at "venenum draconum et fel aspidum" significat enorme falsum quod existit ex falsificatis veris Verbi. Similiter describitur gens illa alibi in Verbo (Ut in Deuteronomio; in Libro Judicum; apud Prophetas, ut apud Jeremiam, cap. 5:20-31; 7:8-34; 9:1-252-26] ; cap. 11:6-17; 13:9-27; 19:1-15; 32:30-35; 44:2-24). Quod gens illa corde idololatra fuerit, patet ab allatis illis locis, et a plurimis aliis:

Ut apud Jeremiam,

"Juxta numerum urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehudah;.... .... et juxta numerum platearum Hierosolymae ⁹ posuistis altaria ad suffiendum Baali" (2:28; 11:13).

[31] Quod non in terram Canaanem introducti fuerint propter aliquam cordis bonitatem et justitiam, sed propter promissionem factam patribus eorum, apud Mosen,

"Non propter justitiam tuam, et propter rectitudinem cordis tui tu Veniens ad possidendum terram, .... sed ut stabiliat verbum quod Jehovah juravit patribus tuis, Abrahamo, Isaco et Jacobo: quare scito quod non propter justitiam tuam Jehovah Deus tuus dans tibi terram bonam hanc ad possidendum eam, quia populus durus cervice tu" (Deuteronomius 9:5, 6).

[32] Quod nulla ecclesiae vera et bona fuerint apud illos, sed falsa et mala, patet ex Verbo ubi agitur de scortationibus et adulteriis eorum (Apud Jeremiam, cap. 3:1 ad fin. ; et apud Ezechielem, cap. 23:1 ad fin. ): per "scortationes" et "adulteria" in Verbo intelliguntur falsificationes veri et adulterationes boni (videatur supra, n. 141, 161): quapropter a Domino vocantur

"Generatio adultera" (Matthaeus 12:39; Marcus 8:38):

Et quoque illi "pleni hypocrisi, iniquitate et immunditie" (Matthaeus 23:27, 28):

Et quod per traditiones suas falsificaverint Verbum (Matthaeus 15:1-6; Marcus 7:1-14):

et apertis verbis apud Johannem,

"Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere; ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia non veritas in illo; quando loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendacium loquens est et pater ejus" (8:44)

per "mendacium" intelligitur falsum ex malo; per "diabolum" exstinctio omnis boni; per "homicidam" exstinctio omnis veri; per "patrem" intelliguntur tam qui ab inferno quam qui a generatione ista prius usque a primis temporibus vixerunt; "ex propriis loqui" est ex innato.

[33] Quod sic omne ecclesiae apud illos deperditum fuerit, ac ideo rejecti, constat apud Esaiam,

"Dominus ¹⁰ Jehovah Zebaoth removens ex Hierosolyma et ex Jehudah baculum et scipionem, omnem baculum panis, et omnem ¹¹ scipionem aquae, fortem et virum belli, judicem et prophetam, et divinatorem et senem:.... nam impegit Hierosolyma et Jehudah cecidit, quia lingua eorum et opera eorum contra Jehovam ad rebellandum oculis gloriae Ipsius" (3:1, 2, 8):

"removere omnem baculum panis et omnem ¹² scipionem aquae" significat omne bonum amoris et verum fidei, a quibus vita spiritualis; "panis" est bonum amoris, et "aqua" est verum fidei, ac "baculus" et "scipio" sunt potentiae, et inde omnia vitae spiritualis: "removere fortem et virum belli" significat omnem resistentiam contra mala et falsa; removere "judicem et prophetam" significat omne bonum et verum doctrinae; removere "divinatorem et senem" significat omnem intelligentiam et sapientiam: "lingua eorum et opera eorum contra Jehovam ad rebellandum oculis gloriae Ipsius" significat quod omne doctrinae eorum et vitae eorum sit prorSus contra Divinum Verum; "lingua" est doctrina, "opera" sunt vita, "oculi gloriae Jehovae" sunt Divinum Verum, "rebellare" est contra illud esse.

[34] Apud eundem,

" ¹³ Quid faciendum amplius vineae meae?" "Judicate..inter Me et inter vineam meam: quid faciendum [amplius] vineae meae quod non fecerim in illa? Quare exspectavi ut faceret uvas, sed fecit labruscas: et notum faciam vobis, quid Ego faciam vineae meae, removendo sepem ejus ut sit ad depascendum, perrumpendo maceriem ejus ut sit ad conculcationem; ponam eam in desolationem, .... ut ascendat sentis et vepris; immo nubibus praecipiam, ut non faciant pluere super eam pluviam" (5:3-6):

per "vineam" hic intelligitur ecclesia apud illam gentem; per "Exspectavi ut faceret uvas sed fecit labruscas" significatur quod pro bonis veri quae ecclesiae apud illam fuerint mala falsi; per "removere sepem ejus ut sit ad depascendum, perrumpendo maceriem ut sit ad conculcationem", significatur destructio ejus quoad bona et vera, ut invadant mala et falsa, quae sunt "sentis et vepris" quae ascendent; per "Nubibus praecipiam ut non faciant pluere super illam pluviam" significatur quod ulterius non aliqua receptio veri et boni illis per Verbum e caelo.

[35] De destructione ecclesiae apud illam gentem etiam agitur apud Esaiam (cap. 7:17-19, seq.), apud Jeremiam (cap. 1:15), et multis aliis in locis. Propterea etiam gens illa ejecta est e terra Canaane, primum gens Israelitica et postea gens Judaica; et hoc quia per "terram Canaanem" significatur Canaan caelestis, quae est caelum et ecclesia. Qualis utraque illa gens fuit, describitur plene in sensu interno in capitibus 32 et 33 Exodi, ubi agitur de vitulo aureo quem sibi fecerunt, propter quem Jehovah voluit illos consumere, et aliam generationem ex Mose exsuscitare (quorum omnium explicatio videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10393-10512, et n. 10523-10557).

[36] Qualis gens Judaica fuit, describitur etiam in sensu interno in capite 38 Genescos, ubi agitur de ortu eorum, qui fuit ex Canaanitide et ex Scortatione cum nuru; tres enim stirpes eorum fuerunt, una ex muliere Canaanitide, quam Jehudah sumpsit sibi in uxorem, et binae ex Thamare quae nurus Jehudae, cum qua concubuit ut cum scorto (quorum explicatio etiam videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4813-4930).

[37] Qualis illa gens fuit, etiam describitur per Judam Ischarioth, nam ille repraesentavit gentem Judaicam quoad ecclesiam; duodecim enim discipuli Domini repraesentaverunt ecclesiam Domini in communi, et quisque aliquod universale essentiale ejus, et Judas Ischarioth repraesentavit illam qualis apud Judaeos. (Praeter haec videantur quae in Arcanis Caelestibus, de illa gente scripta sunt, quae sunt sequentia:- Quod ecclesia repraesentativa apud gentem Judaicam instituta fuerit, sed quod in ipsa gente nulla ecclesia fuerit, n. 4899, 4912, 6304. Quod ideo quoad ipsam gentem fuerit repraesentativum ecclesiae, et non ecclesia, n. 4281, 4288, 4311, 4500, 6304, 7048, 9320, 10396, 10526, 10531, 10698. Quod gens lsraelitica et Judaica non electa fuerit, sed recepta ut ecclesiam repraesentaret, ob contumaciam qua patres eorum et Moses institerunt, n. 4290, 4293, 7051, 7439, 10430, 10535, 10632. Quod cultus eorum mere externus fuerit, absque omni cultu interno, n. 1200, 3147, 3479, 8871. Quod prorsus non sciverint interna cultus, nec scire voluerint, n. 301-303, 3479, 4429, 4433, 4680, 4844, ¹⁴ 4847, 10396, 10401, 10407, 10694, 10701, 10707. Quomodo considerant interna cultus, ecclesiae et Verbi, n. 4865. Quod interiora eorum, quae sunt cogitationis et affectionis, fuerint foeda, amoribus sui et mundi ac avaritia plena, n. 3480, 9962, 10454-10457, 10462-10466, 10575. Quod ideo illis non detecta fuerint interna ecclesiae, quoniam illa profanavissent, n. 2520, 3398, ¹⁵ 3479, 4289. Quod Verbum illis prorsus occlusum fuerit, et quod adhuc sit, n. 3769. Quod videant Verbum ab extra et non ab intra, 10549-10551. Quod ideo internum eorum, quando in cultu, occlusum fuerit, n. 8788, 8806, 9320, 9380, 9377, 9962, ¹⁶ 10396, 10401, 10407, 10492, 10498, 10500, 10575, 10629, ¹⁷ 10694. Quod usque gens illa prae aliis talis fuerit, ut potuerit esse in sancto externo, clauso interno, n. 4293, 4311, 4903, 9373, 9377, ¹⁸ 9380. Status eorum tunc, n. 4311. Quod conservati sint propter Verbum in lingua originali, et quia tales esse potuerunt, n. 3479. Quod sanctum externum eorum a Domino miraculose elevatum sit in caelum, et sic interiora cultus, ecclesiae et Verbi ibi percepta, n. 3480, ¹⁹ 4307, 4311, 6304, 8588, ²⁰ 10493, 10499, 10500, 10602. Quod hoc ut fieret, per media externa coacti sint stricte observare ritus et statuta in externa forma, n. 3147, 4281, 10149. Quia in sancto externo absque interno potuerunt esse, quod sancta ecclesiae et caeli repraesentare potuerint, n. 3479, 3881, 4208, 6306, ²¹ 6589, 9377, 10430, 10500, 10570. Quod usque sancta illos non affecerint, n. 3479. Quia nihil refert qualis persona est quae repraesentat, quoniam repraesentatio spectat rem, non autem personam, n. 665, 1097, 1361, 3147, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4307, 4444, 4500, 6304, 7048, 7439, ²² 8588, 8788, 8806. Quod gens illa pejor aliis gentibus fuerit, describitur qualis, etiam ex Verbo utriusque Testamenti, n. 4314, 4316, 4317, 4444, 4503, 4750, 4751, 4815, 4820, 4832, 5057, 5998, 7248, 8819, 9320, 10454-10457, 10462-10466. Quod tribus Jehudae abiverit in pejus quam reliquae tribus, n. 4815. Quam crudeliter tractaverunt gentes ex jucundo, n. 5057, 7248, 9320. Quod gens illa corde idololatra fuerit, ac prae aliis coluerit alios deos, n. 3732, 4208, 4444, 4825, 5998, 6877, 7401, 8301, 8871, 8882. Quod etiam cultus eorum in ipsa gente spectatus fuerit idololatricus, quia externus absque interno, n. 4281, 4825, 8871, 8882. Quod Jehovam modo quoad nomen coluerit, n. 6877, 10559-10561, 10566: et solum propter miracula, n. 4299. Quod erronee cogitent qui credunt quod Judaei in fine ecclesiae convertendi sint, et reducendi in terram Canaanem, n. 4847, 7051, 8301. Plura loca e Verbo de illa re allata, quae tamen intelligenda sunt secundum sensum internum, ita aliter quam secundum litteram, n. 7051. Quod Verbum quoad sensum externum propter illam gentem immutatum fuerit, non tamen quoad sensum internum, n. 10453, 10461, 10603, 10604. Quod Jehovah a Monte Sinai apparuerit eis secundum quale eorum, in igne consumente, densa nube et in fumo sicut fornacis, n. 1861, 6832, 8814, 8819, 9434. Quod Dominus appareat unicuivis secundum ejus quale, ut ignis vivificans et recreans illis qui in bono sunt, ac ut ignis consumens illis qui in malo, n. 934, 1861, 6832, 8814, 8819, 9434, 10551. Quod una ejus gentis origo sit ex Canaanitide, et quod binae reliquae ex scortatione cum nuru, n. 1167, ²³ 4818, 4820, 4825, 4874, ²⁴ 4899, 4913. Quod per illas origines significatum sit qualis conjunctio illorum cum ecclesia esset, quod nempe sicut cum Canaanitide et cum scortatione cum nuru, n. 4868, 4874, 4899, 4911, 4913. De statu eorum in altera vita, aliqua, n. 939, 940, 5057. Quoniam gens illa, tametsi talis repraesentabat ecclesiam, et quia Verbum apud illam et de illa conscriptum est, ideo Divina caelestia per nomina eorum significata sunt, ut per Reubenem, Schimeonem, Levi, Jehudam, Ephraimum, Josephum, et reliquos: quod per "Jehudam" in sensu interno significetur Dominus quoad amorem caelestem, ac regnum caeleste Ipsius, n. 3654, 3881, 5583, 5603, 5782, 6363. Explicatur propheticum Israelis de Jehudah, in quo agitur de Domino, Genesis 49:8-12, n. ²⁵ 6362, 6381.

Quod "tribus Jehudae" et "Judaea" significet ecclesiam caelestem, n. 3654, 6364. Quod duodecim tribus repraesentaverint et inde significaverint omnia amoris et fidei in complexu, n. 3858, 3926, 4060, 6335: inde quoque caelum et ecclesiam, n. 6337, 6637, 7836, 7891. Quod significent secundum ordinem quo nominantur, n. 3862, 3926, 3939, 4603, seq., 6337, 6640. Quod duodecim tribus divisae fuerint in duo regna, ut Judaei repraesentarent regnum caeleste, ac lsraelitae regnum spirituale, n. 8770, 9320. Quod per "semen Abrahami", "Isaci" et "Jacobi" significentur bona et vera ecclesiae, n. ²⁶ 3373, 10445.)

V: