Sa ilang mga punto ng panahon, ang mga tao ay naging relihiyoso. (Maaaring magtaltalan ang isang tao na sa puntong iyon na ang ating mga ninuno ay naging tunay na tao.) Siguro bago iyon sila ay nag-aalala lamang sa mga praktikal, pisikal na bagay tulad ng pagkain at pagsasama at pag-survive. Pero may nangyari. Nagsimula silang magkaroon ng espirituwal na mga ideya. May mga archaeological site kung saan ang mga tao ay inilibing na may libingan na mga kalakal - marahil ay nagpapahiwatig ng paniniwala sa isang kabilang buhay - mula noong 100,000 taon. Gayundin, inukit nila ang mga pigura ng mga haka-haka na nilalang -- bahagi ng tao, bahagi ng hayop.
Ang mga pag-unlad na ito sa lipunan ng tao ay nakikita - ng mga arkeologo at antropologo - bilang mga pagsulong. Ang pag-iisip ng tao ay umunlad hanggang sa punto kung saan maaari itong magkaroon ng higit na espirituwal na kamalayan.
Ihambing iyon sa ngayon. Ngayon, ang paniniwala sa mga espirituwal na katotohanan ay tinitingnan ng maraming tao bilang isang atrasadong bagay; isang bagay na dapat tanggalin ng praktikal, pisikal, siyentipikong isipan.
Kaya, ano ito - isang lumilipas na yugto na maaari na nating alisin? O isang tunay, watershed advance na kailangan natin, ngunit nanganganib tayong matalo?
(At tanungin ang iyong sarili... ano ang gusto mong isipin ng Screwtape?)
