The Bible

 

Johannes 20:19-29 : Doubting Thomas

Study

19 Als het dan avond was, op denzelven eersten dag der week, en als de deuren gesloten waren, waar de discipelen vergaderd waren om de vreze der Joden, kwam Jezus en stond in het midden, en zeide tot hen: Vrede zij ulieden!

20 En dit gezegd hebbende, toonde Hij hun Zijn handen en Zijn zijde. De discipelen dan werden verblijd, als zij den Heere zagen.

21 Jezus dan zeide wederom tot hen: Vrede zij ulieden, gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden.

22 En als Hij dit gezegd had, blies Hij op hen, en zeide tot hen: Ontvangt den Heiligen Geest.

23 Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden houdt, dien zijn zij gehouden.

24 En Thomas, een van de twaalven, gezegd Didymus, was met hen niet, toen Jezus daar kwam.

25 De andere discipelen dan zeiden tot hem: Wij hebben den Heere gezien. Doch hij zeide tot hen: Indien ik in Zijn handen niet zie het teken der nagelen, en mijn vinger steke in het teken der nagelen, en steke mijn hand in Zijn zijde, ik zal geenszins geloven.

26 En na acht dagen waren Zijn discipelen wederom binnen, en Thomas met hen; en Jezus kwam, als de deuren gesloten waren, en stond in het midden, en zeide: Vrede zij ulieden!

27 Daarna zeide Hij tot Thomas: Breng uw vinger hier, en zie Mijn handen, en breng uw hand, en steek ze in Mijn zijde; en zijt niet ongelovig, maar gelovig.

28 En Thomas antwoordde en zeide tot Hem: Mijn Heere en mijn God!

29 Jezus zeide tot hem: Omdat gij Mij gezien hebt, Thomas, zo hebt gij geloofd; zalig zijn zij, die niet zullen gezien hebben, en nochtans zullen geloofd hebben.

Commentary

 

Communion - Loving Each Other

By Junchol Lee


To continue browsing while you listen, play the audio in a new window.

On this Sunday, we sit together at tables for communion, worship, and a potluck meal.

(References: The Last Judgment (Posthumous) 159)

From Swedenborg's Works

 

Last Judgment (Posthumous) #158

Study this Passage

  
/ 372  
  

158. [158.] 25. Hypocrites who spoke well of God, the neighbor, and their country, but within themselves entertained thoughts of a contrary nature - they, too, were explored and cast into hell. They endeavored to speak well of the Lord's kingdom and heaven, because this then was their country, but their interior thought was examined and found to be for themselves alone and against the kingdom of their country, and when they were admitted into their interior qualities, therefore, they committed criminal acts. They were cast into hells, after first being divested of everything they had drawn from the Word and doctrinal teachings, which they had used to delude others.

  
/ 372  
  

Many thanks to the General Church of the New Jerusalem, and to Rev. N.B. Rogers, translator, for the permission to use this translation.